Ik ben atheïst. Als ik heel intelligent wil overkomen zeg ik dat ik agnost ben. Dat is eigenlijk de milde vorm van atheïst. Een atheïst zegt simpelweg dat er geen God is en een agnost zegt dat je het niet kan weten. In een notendop. Tot nu toe is er niemand opgestaan uit de dood (voor het gemak Jezus even niet meerekenen) om ons te vertellen hoe het zit. In een discussie zal de agnost waarschijnlijk aan het langste eind trekken omdat hij altijd één argument meer heeft. We kunnen het niet weten. Einde discussie. Ik ben atheïst. Niet omdat ik bewijs kan leveren dat er geen hoger wezen bestaat, maar omdat m’n gutfeeling dat zegt. Sinds kort ben ik me actief in de filosofie aan het verdiepen. En mijn ‘vriend’ René Gude laat mij weten dat het geen zin heeft je bezig te houden met wat er na de dood gebeurt omdat je het nog niet hebt beleefd. Een raad die ik ter harte probeer te nemen. Ik gun mezelf de rust die ik daarmee probeer te krijgen.
Over gunnen gesproken…(ja, ja…goedkoop bruggetje)
Vaak zijn religieuze conflicten historisch bepaald. En hoe langer ze aanhouden, des te ingewikkelder ze worden. Dat is zeker het geval in het conflict tussen Israël en Palestina. Dat probleem is zo ingewikkeld (gemaakt) dat het alleen maar op te lossen is door het zoveel mogelijk te versimpelen. Beide volkeren maken aanspraak op hetzelfde stukje grond. Beide zien Jeruzalem als hun (ondeelbare) hoofdstad. Allebei claimen ze historisch (bijbels) recht hierop. Nu zijn er slechts drie manieren waarop dit tot een einde kan komen. De eerste en de tweede zijn gelijk waarbij het ene volk het andere uitroeit. De derde oplossing is een gelijkwaardige samenleving waarbij allebei de volken bereid zijn de hoofdstad te delen.
De vraag is: Zijn zij in staat elkaar dat te gunnen? Zo niet, dan blijft het tot die tijd oorlog.
Wat mij betreft wordt ‘gunnen’ de nieuwe religie.
Disclaimer: gratis lezen mag, mij je donatie gunnen is helemaal cool!
vadertje.backme.org