Bij elk conflict en bij elke dreigende ramp zijn ze er opeens. Als pissebedden die woedend over elkaar krioelen als je hun tegel optilt. De mensen die leed proberen te bedekken met de ‘ja, maar hun…’ strategie. De mensen die je iets anders kwalijk nemen als je zegt dat je iets vreselijk vindt. Zo was er vanmiddag iemand die meldde dat haar hart brak bij de hartverscheurende beelden van een meisje dat door een raket in één klap haar vader, moeder, zusjes en broertjes was verloren. En dus onbeschrijflijk veel verdriet had. De pissebed verweet de melder dat ze zich niet uitsprak over Hamas, die de bevolking als menselijk schild gebruikt. Kennelijk had dat erbij moeten worden gemeld. Alsof iemand op een begrafenis zegt: “gecondoleerd, maar waarom heb je geen fsc hout voor de kist gebruikt?” Nare mensen.
Kunnen jullie je Moria nog herinneren? De kinderen. De beelden van de erbarmelijke omstandigheden daar? We zouden schandalig weinig kinderen opvangen in Nederland. Maar iets is beter dan niets. Twee, tot nu toe. De rest zit er nog. Er is niks veranderd. De pissebedden hebben gewonnen omdat de politiek zwicht voor de onderbuik van het volk. Opvang in de regio was het toverzinnetje. Ze zitten nog allemaal in de kampen daar. En we wisten het van te voren. Geen regering neemt ze op. Het leed wordt bedekt met een schijnbare, verzonnen realiteit. Een rechtvaardiging die niet bestaat. Die is gemaakt. De pissebedden kiezen een kant en dan is alles geoorloofd. Alles aan de andere kant mag kapot. En als het niet te verdedigen is dan is ‘wag the dog’ het devies. Nare mensen.
Tussen Israël en Palestina bestaat geen gelijk. De haat tussen twee volken wordt gevoed door het belang van twee kleine groepen. En, zoals altijd, is de (gewone) bevolking de pineut. Al decennia lang weten we dat de enige oplossing ligt in het zoeken naar een manier om deze twee volkeren naast elkaar te bestaan. Elkaar het recht gunnen op hetzelfde stuk grond. Dat gaat dankzij het opvoeren van de haat door machthebbers met andere belangen, voorlopig niet gebeuren. De haat groeit. De mensen sterven. Wij, de toeschouwers, kunnen slechts delen in het verdriet dat via de media tot ons komt. De oplossing ligt bij de machthebbers. Maar ja, dat zijn de pissebedden. De nare mensen.
In ons verwende land voeren we een schaduwoorlogje van welles-nietes. Onze grote monden gaan veel te snel wijd open. Bij onbeschrijflijk leed elders in de wereld past geen stoere strijdtaal. Het besef van machteloosheid zou ons best iets bescheidener mogen maken. Misschien zien we dan het onrecht beter. Het onrecht dat ons, het volk, zou zijn aangedaan als wij daar hadden gewoond. Door de machthebbers die wij gekozen zouden hebben en die we niet meer weg durven sturen. Pissebedden.
Ik besef ineens dat ik pissebedden onheus bejegen. Echte pissebedden hebben geen keus en doen wat hun instinct hun opdraagt.
Nare mensen doen nare dingen omdat ze dat willen. Niet omdat ze moeten.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is allesbehalve naar en kan via
vadertje.backme.org
