Waar anders moet je over schrijven dan over wat je compleet consumeert? Ook al is het misschien wel een onderwerp waar lezers helemaal niet (meer) over willen lezen? Eerlijk gezegd boeit me dat nu helemaal niet. En dat is maar goed ook, want dat zouden flutstukjes worden. Onderwerpen genoeg. Ik zie ze voorbij komen en haal m’n schouders op. Sommige momenten schaam ik me daarvoor, terwijl ik weet dat dat niet nodig is. Als je niet enige passie voor een onderwerp kunt opbrengen, schrijf dan liever niks, want dat is precies wat het dan wordt: niks. Als je continue wordt besprongen door wisselende emoties, moet je daar proberen enige orde in te scheppen. En dat is wat ik probeer te doen. Ik wil begrijpen.
Om niet m’n verstand te verliezen probeer ik mijn nieuwe realiteit gefaseerd binnen te laten druppelen. Dat valt verdorie nog niet mee. Vrouw Linda en ik gaan zo normaal mogelijk met elkaar om. We zitten voorlopig nog met elkaar opgescheept. Eigenlijk is er niet zoveel veranderd sinds mijn operatie, november vorige jaar. Behalve de wetenschap dat onze relatie een vroege dood zal sterven. En dat is een te zware molensteen om mijn nek. Dus een vervolg. Sorry (not).
Overweldigende reacties gisteren op mijn post over mijn persoonlijke drama. Waarvoor dank. Lieve mensen met lieve, gemeende steunbetuigingen. Voor zowel mij als voor Linda. Dat geeft deze burger moed. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ga ik hier nog regelmatig over schrijven. Dus wees gewaarschuwd. Ik zal proberen dat zo beschouwend mogelijk te doen. Dat is ook goed voor mezelf. Op de een of andere manier moet een leefbaarder emotie dan verdriet overheersend worden, want met het verdriet dat op onbewaakte momenten doorbreekt, is op langere termijn niet mee te leven. Blijft over de rede. Dat wordt een mooi gevecht. Emo versus Rede. Met als scheidsrechter Dosis Humor. Ik zet mijn geld op Rede, TKO in de 15de. Als ik mazzel heb. Misschien een beetje hulp van de scheids.
Gisteren kreeg ik een WhatsApp bericht van een hele goede vriendin die zei: “Als een schrijver dit verzonnen had, had iedereen het ongeloofwaardig gevonden.” Ze heeft gelijk. Zo’n script zou bij een uitgever onmiddellijk de prullenbak in gaan. Misschien is er wel een thriller van te maken. Een beetje moord en doodslag zou het zowaar geloofwaardig kunnen maken. Op papier dan, hè. Geen gekke dingen denken nu. Het is chaos in mijn hoofd, maar gewelddadig zal ik nooit worden. Terwijl ik dat typ zie ik hoe belachelijk dat is om dat neer te pennen. Maar goed. Je weet maar nooit. De gekste zaken kunnen je tegenwoordig in de problemen brengen, dus kan je er maar beter (over)duidelijk in zijn.
De hele dag dringt zich al een nare gedachte op. Linda en ik hebben over een kleine twee weken al 13 jaar een relatie. We schelen 2 decennia in leeftijd. Zij is topfit. Ik allesbehalve fit. Ik word waarschijnlijk alleen oud. Dat is aan niemand een verwijt.
Wel een vervelend en vooral onverwacht vervolg.
Disclaimer: gratis lezen? Tuurlijk. Doneren? Graag!
vadertje.backme.org
