Tijd voor Max. Songfestival. Een vandaag. Songfestival. De Vooravond. Songfestival. Op1. Songfestival. Aááááááh!!!! En dan heb ik nog niet eens de commerciëlen gecheckt. Daar word je toch helemaal gek van? Al dagenlang een oeverloze brij aan nutteloze informatie over een nutteloos avondje vermaak van B-kwaliteit. Al doet iedereen z’n uiterste best om het songfestival belang toe te kennen dat ’t niet heeft. Elk optreden is zogenaamd een ‘statement’ en het festival ‘is écht verbindend’. Er kijken 200 miljoen mensen naar! Die willen geen diepgang. Die willen vermaakt worden. Met falende en winnende ‘artiesten.’
200 Miljoen. Dat is zo’n abstract grote hoeveelheid dat niemand daar nerveus van wordt. Opgepompt vermaak om bakken geld mee te verdienen. Toegegeven, ik heb nooit enige sympathie voor het songfestival op kunnen brengen. En mijn moeder was fan. Mijn vroegste herinnering aan het songfestival is Teach In met ding-a-dong. In 1975 wonnen ze daarmee het songfestival. Heel groot zijn ze er niet door geworden. Het grote voordeel van die tijd was dat het songfestival alleen maar op één net te vinden was. Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed Nederland 2. En alleen de finale. Als het iets anders is, vergeef me, dan heb ik het waarschijnlijk uit mijn herinnering gewist. Ik kan me ook geen acts herinneren, behalve ABBA, die door het songfestival langdurig beroemd zijn geworden.
Johnny Logan had een paar hitjes, volgens mij. Teach In was vooral beroemd in héél Nederland. In ieder geval was het songfestival in die tijd nog enigszins te verdragen. Hoewel het toen ook al ellenlang scheen te duren. In de tijd van Teach In was ik 12, dus ook ongeduldig. Dat heeft vast ook een rol gespeeld bij het beoordelen van de duur. Maar goed, tegenwoordig is het een circus to the maximum geworden. Tot de laatste druppel uitgeknepen. Elk wannabe bandje mag in de verschillend shows op komen draven omdat ze allemaal wel een liedje van het songfestival kunnen spelen. Het publiek en de presentatoren vinden het prachtig en deinen gelukzalig mee op de tonen der vergane glorie. Vanmiddag zag ik wederom een dieptepunt. Bij Max. Twee zangeressen van het meidengroepje Frizzle Sizzle mochten Alles Heeft Een Ritme komen zingen. Uit het jaar dat Sandra Kim het festival won. Dat was 38 jaar geleden. Zij was er ook. Onherkenbaar. Frizzle Sizzle werd 13de, toentertijd.
Het was Op Volle Toeren maar dan nóg slechter. Meelijwekkende Rollator TV. En daarna de ‘grappige’ anekdotes van dat specifieke festival aan de tafel met Sybrand Niessen en die andere (altijd meelevend gezicht) waarvan ik de naam even kwijt ben en geen zin heb om op te zoeken. Die. Triest in het kwadraat. In de pauzes de reclame van de Jumbo. Waarin een ‘Juichcape’ wordt gepromoot op de ‘swingende’ noten van de Snollebollekes aka Slimste Mens. Naar Links, Naar Rechts. Tijdens het EK ga je die krengen veel zien. Het EK voetbal. Ook al verkloot tot circus. Gelukkig voetballen ze daar nog af en toe een beetje tussendoor.
En ik? Ik ben een sukkel. Want ik heb het nu ook al bijna 500 woorden over dat kutfestival.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is lief.
vadertje.backme.org
