Al een paar dagen komt dochter Fleurtje de klas niet in zonder paspoort. Haar klas ging op vakantie en dan heb je natuurlijk een paspoort nodig. Drie dagen hadden Fleurtje en haar klasgenootjes aan het paspoort gewerkt. Tot en met een foto aan toe. Helemaal zelf getekend. Alles erop en eraan. Op een gegeven moment was het zover. Bij aankomst ’s ochtends vroeg stond de juf, verkleed als boarding stewardess klaar bij de deur. Een tafeltje stelde de douane voor waar alle ‘reizigers’ een stempel in hun paspoort kregen. Ondertussen was er een, voor mij onbekende, dame gekleed als stewardess foto’s aan het maken. Een leuk project.
Ik moest erdoor denken aan mijn eigen lagere schooltijd. Ik kan me daar schokkend weinig van herinneren. En al helemaal niet in termen van ‘leuke projecten.’ Binnenschools zijn het wat losse flodders aan nare herinneringen. Een schooldirecteur die een potentaat was en mij beslist niet aardig vond. In mijn herinnering was het een boomlange kerel met een brillcream kapsel. Conservatief fifties, zeg maar. Een haarlok over zijn voorhoofd geplakt waar ze in ’40-’45 jaloers op zouden zijn geweest. En voeten, enorme voeten had hij. Als ik weer eens mee moest naar zijn kantoortje om op m’n flikker te krijgen, moest ik rennen om hem bij te houden. Terwijl hij gewoon liep. De schoolarts voor de vaccinaties was ook een griezelige herinnering. Een huisartsenpost op wielen. Horror voor kinderen. Maar de directeur was het ergst. Altijd hield hij mij in de gaten. Althans, zo leek het.
Meestal moest ik op ’t matje komen vanwege een vechtpartij. Omdat ik in elke klas waar ik in terecht kwam, altijd de kleinste was, werd ik automatisch veel gepest. Niet dat me dat boeide, want ik was voor mijn lengte behoorlijk sterk. Ik vloog er altijd meteen bovenop. Eigenlijke zijn dat m’n leukste herinneringen aan de lagere school. Buitenschools. Vechtpartijen, die ik altijd won en waardoor ik een zekere reputatie verwierf. Dat beviel me best. Af en toe werd ik uitgedaagd. Dan gingen we met een groepje even buiten het schoolterrein naar een door bomen omgeven breed wandelpad. Naast een begraafplaats. De groep maakte een kring en ik en mijn uitdager vochten het uit binnen de kring. Het gevecht was over als de ander ‘aftikte’. Een eervolle vermelding gaat hierbij naar Uri. Degene waar ik het hardst mee heb moeten vechten. Later zijn we goeie vriendjes geworden.
De overige mooie herinneringen aan mijn lagere schooltijd komen van voetballen op het schoolplein. Tijdens de pauzes en vaak na schooltijd. In het weekend waren we (ik en mijn broer Henk) vaak te vinden op het dak van de school. Toen was alles nog open en vrij bereikbaar. Niet zo lang geleden ben ik samen met broer Henk in een tripje ‘down memory lane’ weer even bij onze lagere school langsgeweest. Alles is nu omgeven door hekken. Al zouden we willen, we kunnen daar nu niet zomaar meer een balletje trappen.
En dat vind ik hartstikke jammer. Ouwe lullen zeer.
Disclaimer: gratis lezen prima, doneren helemaal top!
vadertje.backme.org
