Ik ben van mezelf nogal impulsief. Vroeger was dat erger dan nu. Logisch want ik ben een stuk ouder dan vroeger. Maar toch, helemaal weg zal het wel nooit gaan. Kennelijk zit het verankert in mijn karakter. Waakzaamheid blijft geboden. Al is dat advies van mezelf, aan mezelf niet besteed. Tijd om er eens een amateur-analyse op los te laten. Veel mensen kunnen het altijd opbrengen om een eerste reactie niet direct aan de wereld kenbaar te maken. Ik weet niet of ze zich dat hebben aangeleerd of dat het een karaktertrek is. Ik weet alleen dat ik niet tot die categorie behoor. Ik moet altijd mijn uiterste best doen om niet eerst te reageren voordat ik heb nagedacht. Vaker dan me lief is hebben mijn ouders mij vroeger verteld, soms tot wanhoop aan toe, dat ik eerst moest nadenken voordat ik er van alles uitfloepte.
Het vervelende van spreken vanaf het puntje van de tong, is dat er nogal eens belangrijke informatie in de mond achterblijft. En dat leidt tot misverstanden. Nu vind ik dat niet zo erg als het in gesprekken gebeurt met mensen waar ik het toch al hartgrondig mee oneens ben. Het raakt me pas als ik verkeerd wordt begrepen door mensen waar ik het juist hartgrondig mee eens ben. Dan denk ik steeds weer: “verdomme, zeg het dan ook volledig, hark!”
Het gebeurt me vaker als ik in een mineur stemming ben. Dan heb ik de neiging om weerwoorden, antwoorden en reacties op anderen af te raffelen. Niet handig, want uiteindelijk ben ik meer tijd kwijt aan het achteraf toelichten en corrigeren van mezelf, dan als ik in de eerste plaats volledig zou zijn geweest. Ik reageerde vandaag via twitter op een stuk van Japke-d. in het NRC. Ik mengde me in een discussie over mannen en vrouwen en schreef op een gegeven moment dat sinds ik op twitter zit, mijn achting voor mannen flink is gedaald en die voor vrouwen onverminderd hoog is gebleven.
Japke reageerde, voorzichtig neem ik aan, door te zeggen dat het lief was dat ik dat zei, maar vreselijk generaliserend. Hoewel het een nogal neerbuigende tweet was, had ze wel een goed punt. Het vervelende is dat ik me van te voren had bedacht dat het nogal generaliserend was, maar dat ik dat er niet bij wou zetten omdat ik vond dat het de kracht van de tweet geen goed deed. Ik ging ervan uit dat mensen dat wel zouden snappen. En precies daar zit de denkfout die mij vaak parten speelt. Ervan uitgaan dat anderen het wel snappen. Dat is stom en aanmatigend. Alsof mensen die mij niet kennen in mijn hoofd kunnen kijken.
“Oh, het is Menno, dan zal-ie wel zus en zo bedoelen.” Belachelijk natuurlijk. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen in de tweet-conversatie, maar het had allemaal niet zo moeizaam gehoeven. Aan de andere kant heb ik er nu wel een column aan overgehouden. En ik volg nu @japked, want zij schrijft heel aangenaam.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is achtenswaardig en kan via:
vadertje.backme.org
