Het was 29 mei 1963. Waarschijnlijk een gelukkig jaar voor mijn ouders want hun eerstgeborene kwam ter aarde. Moi. Nu, 58 jaar later vier ik, om met mijn broer Henk te spreken: “de meest surreële verjaardag” die hij ooit heeft meegemaakt. Hoewel ik in mijn bewogen leven wel vreemdere verjaardagen heb meegemaakt, was duidelijk wat hij bedoelde. Mijn directe omgeving, net als ikzelf, is (nog) niet gewend aan de tijdelijke invulling van mijn bestaan. Mijn aanstaande ex heeft mijn verjaardag geregeld. Al een maand of twee zie ik haar en Fleurtje niet in het weekend. Dan vertoeven ze elders. Iedereen weet dat, maar als je er met je neus bovenop staat is dat kennelijk anders. Terwijl de viering van mijn verjaardag nog in volle gang was, vertrokken moeder Linda en dochtertje Fleur. Het was bijna Fleur’s bedtijd, dus moest er vertrokken worden. Daar komt bij dat mijn schoonouders sinds gisteren op vakantie zijn en voor hun katten gezorgd moet worden.
Gemengde gevoelens en een ongemakkelijke stilte bleven achter.
Ik vond het prettig dat Linda aanwezig was. Ze is ongeëvenaard in het organiseren van dit soort bijeenkomsten. Hapjes, drankjes, alles was plotseling voorhanden. Dankzij haar. Ik kan zelf al aardig de knop omzetten, als ze aanwezig is. En dat maakt het leefbaar. Tot op zekere hoogte. Even voordat moeder Linda en dochtertje Fleur (bijna 7!) had broer Henk een eigenaardig telefoongesprek met onze moeder. Ik kwam net uit de keuken en viel daardoor ‘in’ het gesprek. Mijn broer Henk werd net uitgelachen door moeder (82). Moeder hield vol dat het helemaal geen 29 mei was en geloofde ook niet dat broer Henk bij mij op verjaardagsvisite was. ‘Geef Menno maar even aan de telefoon’, had ze gezegd. Broer Henk zei duidelijk geïrriteerd dat ik helemaal niet aan de telefoon kon komen want ik kon niet praten. “Hij heeft keelkanker, weet je nog?”
Ikzelf heb m’n moeder al een eeuwigheid niet gezien. Het is 30 mei en ik heb nog niets van haar gehoord. Een aantal oorzaken kunnen daar aan ten grondslag liggen. De berichten daarover zijn tegenstrijdig. Dat is een column op zich en die zal ik binnenkort schrijven. Het volstaat hier te melden dat ik voor het eerst op mijn verjaardag niets van haar heb gehoord. Nu kan me dat voor mezelf niet schelen, maar voor mijn oude moeder kan dat geen goed teken zijn.
Terug naar de verjaardag zelf. Het was, los van alle omstandigheden, een heerlijke dag. Niemand is binnen geweest. Hooguit voor een plasje. Verder lekker in de tuin doorgebracht. Hapjes, toastjes, biertje, wijntje, dochters, kleinzoon, broer, (aanstaande) exen en aanhang. Een klein groepje mensen die het belangrijkst voor mij zijn, zijn langsgeweest. Rond een uur of 8 ’s avonds gingen de laatste twee weg. Uitgeput nam ik me voor even op de bank te gaan liggen (mijn dagelijkse rustmoment was er bij ingeschoten) om daarna nog wat schrijfwerk te verrichten. Ik belandde in een eigenaardige droom.
Midden in de nacht, een uur of drie was het, schoot ik wakker. In de volle overtuiging dat ik een schitterende column had geschreven en daar uitvoerig over had getwitterd, strompelde ik naar boven. Naar bed. Pas toen ik bijna weer in slaap was gevallen besefte ik dat ik nog helemaal niets had geschreven. Dat mijn deadline was verstreken. Het lukte me de blinde paniek die meestal in soortgelijke situaties toeslaat, te onderdrukken. Gelukkig weigerde mijn lijf dienst, waardoor ik vrij vlot weer in slaap viel. Een hoop te doen morgen, dacht ik nog.
Gelukkig duurt het weer een jaar tot de volgende verjaardag.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren geeft nóg meer leesplezier!
vadertje.backme.org
