Op de aflopende coronamaatregelen na, was dit de eerste dag van dagen die vanaf nu langzaam maar zeker iets meer dan de helft van mijn week gaan bepalen. Van maandag t/m donderdagochtend om precies te zijn. Ik, dochter Fleurtje (6) school en vriendjes van Fleur. Zij zullen de hoofdrolspelers zijn in mijn nieuwe normaal. Het leeuwendeel in ieder geval. Zonder moeder Linda. We zitten nu in een testfase. Ook dat sluit mooi aan op het soort maatschappij dat we momenteel hebben. De test betreft de rekbaarheid van mijn gezondheid. Wat kan ik hebben en waar ligt de grens? Dat moet de aankomende periode duidelijk worden. Ik kan wel een aardige inschatting maken. Dat gaat gewoon lukken. Maar goed, ik ben Sywert niet. Dus in mijn geval: eerst zien, dan geloven.
Ik was natuurlijk alweer een tijdje ’s ochtends in de weer met Fleurtje. Maar tot nu toe nog niet zonder dat moeder Linda in de buurt was. Vandaag was dat wel het geval. Het was eigenlijk een oude routine (voor mijn keelkankeroperatie afgelopen november deed ik dat dagelijks) die ik moeiteloos weer oppikte. Ik ben van mezelf nogal onvoorzichtig. Niet bewust, maar gewoon onhandigheid. Linda had me gewaarschuwd voor drukt op het schoolplein tijdens het ophaalmoment. Dat had ik in m’n oren geknoopt. Gewapend met één vaccinatie, een mondkapje en een paar arendsogen begaf ik me in de oorlogszone. Voor het eerst merkte ik een duidelijk voordeel van mijn onvermogen tot spraak. Een aantal ouders waar ik vroeger nog wel eens een praatje mee maakte, zwaaiden me nu toe. Op veilige afstand. Ik had me achter een aantal pratende groepjes verschalkt, wachtend tot de buitendeur van de klas open zou gaan.
Een paar minuten heb ik moeten wachten. Fleur verscheen in de deuropening en zocht samen met de juf naar de bijbehorende ouder. Ik zwaaide met beide armen en Fleur zag me. Met een oerschreeuw ‘Papa!!!’ rende ze op me af. Daar had ik al een tijdje niet aan gedacht. Die schaamteloze, onverbloemde blijdschap om me te zien. Dat vond ik vroeger al hartverwarmend en nu helemaal. Ongetwijfeld dankzij de beladen omstandigheden. Who cares?
Vrijwel direct na de eerste knuffel kwam het speelverzoek. Natuurlijk mocht dat. Op dat moment had ze me alles kunnen vragen. Ik had overal ‘ja’ op gezegd. Ik mocht nog even van haar genieten toen ze haar kunstjes aan het vriendinnetje op het speelrek liet zien en toen was het uit met de pret voor papa. Vrolijk huppelend ging ze mee met een van haar beste vriendinnetjes en haar papa. Die ze overigens ook helemaal te gek vindt. Onderweg naar huis was ik zowaar gewoon even onbezorgd blij. Mooi weer, een blij kind en een gestreeld ego.
Eenmaal thuis heb ik meteen een zwembad voor Fleurtje besteld.
DISCLAIMER: Gratis lezen mag, doneren wordt hogelijk gewaardeerd en kan via:
vadertje.backme.org
