Drie dagen geleden. Mijn driehonderdste publicatie. In de categorie Gratis-Lezen-Mag. Als je de publicaties meerekent voor mijn vaste donateurs is dat ongeveer het dubbele. Zeshonderd. Poeh hé. Maar ja, helemaal gemist dus. Geen taart gehaald, geen feestmuts opgezet, geen gek dansje gemaakt, geen gaatje in de lucht gesprongen. Zelfs niet een alcoholvrij biertje erop genomen. Want gemist. Het is ook wel een beetje een triest jubileum. Sinds ik intensief stukjes ben gaan schrijven heeft dat me, behalve veel schrijflol, weinig opgeleverd.
Driehonderdendrie dagen geleden. Midden in een coronalockdown. Geen reet te doen. Zelf isolatie. Heerlijk moment om eindelijk te doen wat ik wilde. Veel schrijven. Nou, dat heb ik geweten. In een rap tempo kreeg ik onderwerpen over me uitgestort. Corona was natuurlijk een dankbaar onderwerp in het begin. Nu is corona uitgekakt en zijn we alles aan ’t herkauwen. In het begin maakte ik me nog wel eens zorgen of ik wel genoeg te schrijven zou hebben. Ik zat namelijk, door mijn slechte gezondheid, al snel in (zelfgekozen) isolatie.
Dat bleek ongegrond. En niet zo’n beetje ook. Kanker kwam vrij vlot na de pandemie en dat leverde aardig wat leuke columns op. Zoveel dat ze een apart plekje kregen op mijn website. De Kiezelkronieken. Vlak voordat er keelkanker bij me werd geconstateerd heb ik mezelf nog wel een enorm cadeau kunnen doen. De masterclass van Eva Hoek, columns aan de keukentafel. Uit egoïstisch oogpunt was dat één van de leukste dagen van de afgelopen jaren.
Maar goed, ik dwaal weer eens af. Een beetje triest jubileum is het. Vanaf het begin dat ik dagelijks publiceer ‘promoot’ ik dat op twitter en facebook. Dat heeft me op twitter ongeveer 750 volgers opgeleverd. Nou ja, niet alleen door mijn stukjes, maar ook door m’n getwitter natuurlijk. Zoveel lezers heb ik geloof ik niet. Ik las vandaag ergens over een twitteraccount met ruim 900 volgers dat je dan echt een loser-account hebt. Dat je niks voorstelt. Nu kan ik wel zeggen dat me dat geen reet interesseert. En dat zeg ik ook. Want het is zo.
Ik vind het wel jammer dat ik nog maar weinig (vaste) donateurs heb. Niet omdat ik bakken met geld wil verdienen (dan had ik wel in de mondkapjes gegaan), maar omdat ik mezelf graag wil bedruipen en dan genoeg wil overhouden om een goed doel te dienen (kankerbestrijding). Mijn relatie is binnenkort gecanceld, waardoor ook nog eens de grootverdiener vertrekt. Ik ben al, geheel tegen mijn natuur en zin in, afhankelijk van een uitkering omdat ik volledig permanent ben afgekeurd. (Ter geruststelling: ik heb een arbeidsverleden van bijna 40 jaar, dus een uitvreter ben ik zeker niet.) En nu moet ik ook nog eens allerlei subsidies gaan aanvragen. Dus mezelf bedruipen met het enige dat ik nog kan, schrijven, zou wel heel prettig zijn.
Een paar dingen zit dat in de weg. Ten eerste ben ik geen zakenman. Nooit geweest en dat wil ik graag zo houden. Het mag al een klein wonder heten dat ik mijn eigen website up and running heb gekregen. Ten tweede haat ik het om mezelf te promoten. Ik kan dat ook helemaal niet. Verder ontbreekt me de energie om nog meer te schrijven dan ik nu al doe. Dat zou ik wel graag willen. Er zitten een paar ongeschreven boeken in m’n kop, die er hoognodig uit moeten. Mijn energieniveau zal waarschijnlijk niet snel verbeteren, dus moet ik het voorlopig hebben van mijn stukkies. En van jullie waardering.
De donateurs en lezers die ik wél heb, zijn trouw en wil ik graag bedanken in dit over-de-datum jubileumstukje. Ik doe het niet uitsluitend voor jullie, maar jullie zijn wel een essentieel onderdeel geworden.
Dus pen ik lekker verder, want leuk om te doen blijft het.
