Standpunten van politieke partijen én individuen worden vaak bepaald door redenen van secundair belang. Hierdoor ontstaan ongewenste bijeffecten. Ik noem bijvoorbeeld veiligheid. Iedereen wil veilig zijn, maar sla je erin door, dan kan dat vrij makkelijk en snel uitmonden in angst voor ‘die ander.’ Die Ander kan een migrant zijn, maar ook de plaatselijke inbreker of wie dan ook. Als wantrouwen eenmaal het heft in handen heeft genomen, is iedereen verdacht. Het gevoel van (valse) veiligheid kan dan alleen nog maar bevredigd worden in een gesloten gemeenschap. Politiek, in ieder geval een deel, is geneigd aan dat geluid gehoor te geven als de roep maar hardnekkig en luid genoeg is. Het oorspronkelijke doel van veiligheid is een meerkoppig monster geworden, dat niet meer de algemene veiligheid waarborgt maar een waanidee van de hardste roeper honoreert. Zelden heeft dat nog met veiligheid te maken, maar des te meer met de bevrediging van de onderbuik. Angst voor het onbekende en de daaruit voortvloeiende wens zich er voor af te sluiten. Doorgeschoten selectieve veiligheid waar zomaar etnische profilering in kan sluipen.
Een ander voorbeeld is geld. Geld verdienen om preciezer te zijn. Uiteraard is er niks mis met geld verdienen. Dat geldt voor zowel bedrijven als individuen. Het goede principe is dat er belasting over moet worden betaald, waar de overheid dan weer goede dingen mee moet doen in het belang van de samenleving. Zo simpel is het. Tenzij men dat hoofddoel laat vertroebelen. Als een overheid toestaat dat de verhoudingen daarin ernstig scheef groeien, wordt het doel bedoezeld waarvoor het bedacht is. Ik denk aan belachelijk belastingvoordeel voor toch al monsterlijk rijke bedrijven. De verdediging is altijd hetzelfde, namelijk dat ze daarom gevestigd willen blijven in dit land en voor lokale werkgelegenheid zorgen. Inmiddels achterhaalde drogredenen. Al is het alleen al omdat hierdoor de belastingmoraal van de gemiddelde burger tot een bedenkelijk niveau daalt. Niet onterecht, overigens.
Twee voorbeelden (maar er zijn er veel meer) die de overheid zich aan mag (moet) rekenen. Als je goed kijkt gaat er overal wel iets mis, omdat het oorspronkelijke doel uit het oog wordt verloren. Het ligt in de aard van de mens om alles wat ze aangaat ten voordele van zichzelf te keren. Op overheidsniveau wordt dat al snel een kwalijke zaak, omdat het hele grote groepen mensen kan raken. Daar maak je liever geen fouten. Moet je dan al die verschillende doelen en hun hoofddoelen onthouden? Lijkt me niet. Vrij onmogelijk. Het zijn er teveel. Dus moet je een algemene, overkoepelende waarheid bedenken die overal op toepasbaar is. Dat is vrij simpel:
De menselijke maat de norm maken.
Bij alles wat een overheid en/of bestuur doet je afvragen. Is de zwakste schakel hiermee gediend? Is het antwoord nee, dan klopt wat je bedacht hebt niet. Is het antwoord ja; ga dan vooral zo door.
De menselijke maat aanhouden. Dan zit je altijd goed.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is zeker een menselijke maat
vadertje.backme.org
