Vandaag, maandag 7 juni 2021, had ik een afspraak met mijn MDL arts in ziekenhuis Ter Gooi, Hilversum. Deze dokter zag ik in mijn pre-kanker tijdperk regelmatig. Minimaal 2 x per jaar. Door corona, maar vooral door kanker, had ik hem al tijden niet gezien. Daarmee is op de achtergrond gedrongen dat ik, voordat ik kanker kreeg, ook al een levensbedreigende onderliggende conditie had. De dokter had mijn aanstaande ex aan de telefoon gehad en gezegd dat hij me nu toch echt weer wou zien. Niets bijzonders, bezwoer hij. Gewoon weer even de stand van zaken in kaart brengen.
Deze dokter heeft al een keer mijn leven gered en ik ben hem daardoor veel verschuldigd. Daar komt bij dat ik graag wil weten hoe mijn ‘andere’ conditie ervoor staat. Ik had al heel lang niet aan hem gedacht, noch aan de bezoekjes en behandelingen die altijd het gevolg waren van onze ontmoetingen. Ik moest daarvoor een sprongetje maken in het verleden. Onderweg naar Ter Gooi, naar de dokter, moest ik hieraan denken. Het was bijna een vreemd ritje. Honderden keren had ik dat ritje al gemaakt, in het verleden. De laatste 2 jaar ging ik nauwelijks nog die kant op. Geen enkele kant, eigenlijk.
Kanker heeft alles geconsumeerd. Alles wat voorheen belangrijk was heeft het naar de achtergrond gedrongen. Terwijl sommige zaken zeker niet aan urgentie of importantie hebben verloren. Eén keer per jaar werd tijdens een behandeling (endoscopie) zwakke aderen in mijn slokdarm en maag gerepareerd. Dat is een terugkerend probleem dat gemonitord dient te worden. Als dat niet gebeurt, dan bestaat de kans op een maagbloeding. En dat is een angstbeeld voor me.
Verschillende maagbloedingen heb ik dankzij die zwakke aderen al gehad, waarvan één slagaderlijke. Die werd me bijna fataal. Dus niet geheel onbelangrijk om dat weer op de ‘radar’ te zetten. Toch voelde het ritje naar het ziekenhuis voor een weerzien met de dokter vreemd. Via digitale zuilen kwam ik uiteindelijk op de afdeling terecht. Nergens hoefde ik me bij een mens van vlees en bloed aan te melden. Alles ging via die zuilen. Met de juiste Q code tot in de wachtkamer. Daar werd ik uiteindelijk door de dokter opgehaald. Halverwege de wandeling naar zijn behandelkamer werden we teruggeroepen door zijn assistent. Er zat een mevrouw in de wachtkamer die al een uur vergeten was. Een oudere mevrouw met twee krukken en hoge zolen onder haar schoenen. En dat was geen mode.
De dokter had zich vergist en de mevrouw had geduldig gewacht. Niets had ze gezegd. Ik werd weer geparkeerd in de wachtkamer en de mevrouw mocht mee. Ik had met haar te doen. Ze had een uur lang niet geklaagd. Ik ving nog net op dat ze via de telefoon haar man, die ergens buiten moest wachten, op de hoogte stelde. “Hij loopt waarschijnlijk uit,” had ze gezegd. En toen waren ze uit beeld. Nog geen minuut later werd ik door de dokter opgehaald. De mevrouw was waarschijnlijk ergens anders geparkeerd.
Tijdens het consult met de dokter moest ik een aantal malen iets opschrijven omdat de dokter niet erg bedreven is in liplezen. Hij wil mijn aderen gaan controleren. Maar door mijn ‘conditie’ moet ik eerst met de anesthesist gaan praten. Het kan niet zomaar meer met een roesje. Plotseling was ik twee jaar terug in de tijd. En kwamen alle vervelende behandelingen van toen weer boven drijven. De dokter gaat contact opnemen met het behandelteam van het AUMC op mijn dossier te bespreken. Dat is dan wel weer een geruststellende gedachte.
De twee doktoren die, onafhankelijk van elkaar mijn leven hebben gered, gaan elkaar in ieder geval telefonisch leren kennen.
Met gemengde gevoelens keer ik huiswaarts.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is levensreddend!
vadertje.backme.org
