Zoals iedereen heb ik goede en slechte dagen. Vrolijke en chagrijnige. Gevulde en lege. Mijn dagen zijn de laatste tijd gevuld met dochtertje Fleur (7) en leeg door vermoeidheid. Fleur is de meest aanwezige vrolijke noot in mijn bestaan. Het is leuk om haar langzaam maar zeker groot te zien worden. De verrassingen waar ze mee op de proppen komt. De dingen die belangrijk zijn in haar leven. Het ernstige gezicht dat ze kan trekken als ze iets ‘schokkends’ ziet. Vanavond was dat een tekenfilmpje van de Partij voor de Dieren. In de zendtijd voor politieke partijen. Ze zat op de bank naar ‘meisje Djamila‘ filmpjes te kijken op een ouwe telefoon. Voor de 9367ste keer. Hysterische niks filmpjes. Afschuwelijk.
Het filmpje dat haar aandacht trok was op TV. Ik hoorde opeens de hysterische stem van Djamila niet meer en keek naar Fleurtje. Ze zat in ‘haar hoekje’ op de bank met open mond naar het filmpje op de TV te kijken. Af en toe een kreetje van afschuw slakend. Het werd haar teveel toen het filmpje aankwam waar uitgelegd werd dat het beter is om minder vlees te consumeren. Haar stem sloeg over toen ze me vroeg: “moet ik nu vegetariër worden?!” Ik maakte haar zo goed en kwaad als het ging zonder spraakvermogen duidelijk, dat ze zich daar nog niet zo druk over hoefde te maken. “Ja maar, ik vind het zo zielig voor de dieren!” zei ze bijna huilend. “Maar ik vind vlees ook heel lekker!” Wanhoop in haar ogen. Het dilemma droop er van af. Ik kon haar eigenlijk alleen maar troosten.
Gelukkig is Fleurtje niet het type dat lang in een dilemma blijft steken. Laat staan dat het haar vrolijke natuur aantast. Ik vind het wel fijn om te zien dat haar interessegebied dat van meisje Djamila overstijgt. Ze moet vooral nog zo lang mogelijk kind blijven en ervan genieten. En dat heeft ze vandaag ook zeker weer gedaan. Ze mocht vandaag een vriendinnetje meenemen om te spelen of bij een vriendinnetje gaan spelen. Wat ze wilde. Dus lagen er twee gillende meiden om een uur of één bij mij in het zwembadje. Dit vriendinnetje werkt als een katalysator op Fleurtje. En andersom. Ik noem ze de gillende keukenmeiden. En dan ben ik mild. Altijd als zij samen zijn brengen ze het grootste deel van hun tijd door met elkaar proberen te overstemmen met gilgeluid.
Ondertussen spelletjes verzinnend waarbij nog meer gegil vrijkomt. Als zij bij elkaar hebben gespeeld is slapen gaan geen probleem. Het tegen-gepruttel duurt aanzienlijk korter als er een uitputtingsslag heeft plaatsgehad. Ik mocht het allemaal vanuit m’n luie tuinstoel aanschouwen. Morgen naar het ziekenhuis, ging er door mijn hoofd. Drie afspraken achter elkaar. Pffff. Vermoeiend. Het gaat alles behalve op rolletjes in die stoma van me. De meeste comfortabele routine gebruik ik nu. Nadelen te over, maar weinig hoestprikkels en minder bloed. Dat is momenteel het belangrijkste, op dat terrein.
Ze zullen morgen in het AUMC niet tevreden zijn. Ik heb me nu al voorgenomen niets te veranderen.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren vult!
vadertje.backme.org
