Dat was vandaag. Deja Vu, mag ook. Maar ‘back to the future’ dekt de lading beter. Ik heb het over mijn bezoek aan het AUMC vanochtend. De drie afspraken waren op afdelingen die ik maar al te goed ken. Bij behandelaars waarvoor hetzelfde geldt. In de periode van de bestralingen vanwege keelkanker en de periode daarvoor in de operatieve nazorg, was ik kind aan huis in het AUMC. Bijna dagelijks was ik wel ergens daar onder behandeling. Als ik erop terugkijk komt er bij de behandeling van kanker zo ongelooflijk veel kijken; zoveel afdelingen die er intensief of zijdelings mee te maken hebben. Van kaakchirurgie tot diëtiek. Van de afdeling Maag Darm & Lever (MDL) tot de Keel, Neus & Orenafdeling. Oncologie, verpleegafdelingen, planners, behandelaars, chirurgen.
Allemaal voor één patiënt met één tumor.
Het is een geoliede machine. Het AUMC. Bij een van mijn eerste bezoekjes kreeg ik een kopietje van een tekst zonder folderachtige opsmuk. Simpel en to the point. Dit tekstje beloofde me dat alle afspraken in de toekomst zo dicht als maar mogelijk op elkaar gepland zullen worden. Onderlinge gegevensuitwisseling tussen de afdelingen was hierbij de sleutel. Het enige dat ik hoefde te doen was bij een volgende afdeling melden dat ik bij een vorige een afspraak had gemaakt. Ik was nogal sceptisch toen ik dat las. Talloze voorbeelden van dit soort goede bedoelingen heb ik op andere plekken in diezelfde goede bedoelingen zien stranden. Maar niet hier. Voor het eerst kwam ik in aanraking met een systeem dat werkte. En dat in de zorg! Het meest uitgeklede onderdeel van onze samenleving. Met de grootste hoeveelheid schandalig onderbetaalde mensen. Zij hadden een systeem dat werkte en dat onwaarschijnlijk veel geld moet opleveren. Hulde, zorg!
Mijn laatste afspraak was half maart. Bijna 3 maanden geleden. Het lijkt of er zich in die tussentijd een heel ander leven heeft afgespeeld. Er is zo ontzettend veel gebeurd in mijn leven, maar buiten mijn macht. Voor diegene die dat gemist hebben, je kan het allemaal teruglezen op deze website. En nog veel meer, maar dat nu even terzijde. Vandaag was als vanouds. Broer Henk heeft nog een paar dagen vakantie en wil mij graag heen en terug vervoeren naar het AUMC. Hij beschouwt het als een gezellig uitje. En dat maakt hij er ook van. Zoals altijd. Zijn lieve vriendin had vandaag zelfs broodjes voor me gesmeerd. Mocht ik ook écht invalide worden, mogen zij voor me zorgen.
De logopediste, mijn eerste afspraak, was teleurgesteld. Drie maanden geleden was ik daar sprekend en vol goede hoop vertrokken. Nu, na diverse ontstekingen, dagelijks bloedingen en bijna permanent hoestgehuil, kan ik weer niet spreken. De methode die ik heb gevonden om het zonder bloedingen en hoestbuien, althans niet zo vele, heeft een negatief effect op mijn spraakvermogen. Ik draag namelijk geen tubes meer. Daardoor geneest het binnenwerk van mijn tracheastoma sneller en beter. Nadeel is dat de omvang van mijn stoma krimpt. Dat is inmiddels zover dat er actie moet worden ondernomen omdat anders de stemprothese niet vervangen kan worden. Een nieuw traject wordt hiervoor geïnitieerd door mijn volgende afspraak, de dokter die mij heeft geopereerd en bazin van het behandelteam. En een heel aardig mens. Aan haar woorden twijfel ik nooit. De laatste afspraak was een meting bij de diëtiste. Iets met schokken via voet naar hand. Alles hosanna. Eén kilo spier en één kilo vet erbij.
Een longfoto is er nog even tussendoor gepropt wegens aanhoudende benauwdheidsklachten. En een slikvideo (gatver!) wordt ingepland. Naar aanleiding daarvan wordt een behandeling voor de tracheastoma bepaald. Ik hoorde al gemompel over ‘oprekken’ en een ‘roesje.’
Eind van de ochtend. Broer Henk en ik mogen weer naar huis. Negen euro bij de afzetters van de parkeergarage kost vandaag de vrijheid.
Binnenkort: Back to the Future, part II.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is de toekomst en kan via:
vadertje.backme.org
