Hoe er met Pieter Omtzigt is omgegaan binnen het CDA is schokkend, uit de hoogte, kleinerend en buitenproportioneel onfatsoenlijk. Nog veel meer superlatieven schieten me te binnen, die ik niet allemaal zal opnoemen. De partijcultuur is binnen het CDA door en door verrot. In het (partij)gareel lopen, anders ben je aan de beurt. Dan wordt je het leven zuur gemaakt. En dat wordt als normaal beschouwd. Binnen de partij zien ze het onfatsoen niet eens meer. Het is wel een beetje te vergelijken met het pesten van het jongetje met de dikke brilglazen, of met overgewicht, of met dat gekke haar. Op een gegeven moment doe je het zo vaak dat je niet meer ziet dat je iets verkeerd doet. Maar dat zijn kinderen. Dit zijn volksvertegenwoordigers. En dit jongetje (Omtzigt) vecht terug.
Elke keer weer.
Wars van wat men van hem denkt, gaat hij door met dat te doen wat hij denkt dat hij moet doen. Ongeacht de fascistoïde partijdiscipline. En nu gaat hij daar weg. Uit zichzelf. Partij gesloopt. Hij moet zich ook vooral niet aansluiten bij een partij. Dat gaat geheid mis. Omtzigt heeft zijn missie veranderd. Van partijlid naar volksvertegenwoordiger. Dat is een belangrijk verschil. Nooit zal hij zich laten leiden door partijdiscipline of opgelegd stemgedrag. Hij zal altijd kiezen voor wat hij denkt dat hij voor het volk moet doen. Alleen al om die reden denk ik niet dat een partij hem überhaupt hebben wil.
Als je denkt dat de partijcultuur zoals die heerst in het CDA uniek is, heb je het mis. Dat virus heeft de strijd binnen het parlement allang gewonnen. Je ziet het bijna in elke partij. Eenmansfracties daargelaten. Overal wordt geëist dat de partijlijn wordt gevolgd. Dat is allang de normaalste zaak van de wereld in de tweede kamer. Maar dat is het niet. Het is ronduit belachelijk. Omtzigt bood weerstand tegen het gedoogkabinet met de PVV. Hij werd gestraft met een onverkiesbare plek. En dat was het startschot van het nekschot voor het CDA. Terecht. Het rotte van het systeem zit ‘m erin dat gewetensvol gedrag, indien afwijkend van de partijlijn, laakbaar zou zijn. Als je nog ondemocratischer wordt dan dat, kom je bij systemen terecht die we écht niet willen.
Wij, kiezers, zouden veel meer op dat soort signalen moeten letten. Vooral niet stemmen op partijen waarin het partijprogramma heilig is verklaard. Starheid staat vooruitgang in de weg. Het zou niet zo mogen zijn dat mensen als Omtzigt als buitenbeentjes worden gezien. Zij zouden de norm moeten zijn. Volksvertegenwoordigers die het volk vertegenwoordigen. En daarna pas hun partij. Het zou al winst zijn als politieke partijen zich bewust zouden worden van het abnormale dat zij als normaal zijn gaan beschouwen.
Blijf omkijken naar Omtzigt en mensen zoals hij.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is lekker eigenwijs.
vadertje.backme.org
