Na het bezoek aan de apotheek, een paar dagen geleden, moest vandaag de Hoogvliet eraan geloven. De knoop kon ik doorhakken door een haarborstel. Althans zo kon ik het laten voorkomen. Het besluit had ik al genomen, de haarborstel was het laatste zetje. Dat zit zo: Mijn aanstaande ex en ik hebben een voorlopig ouderplan met betrekking tot dochtertje Fleur (7) afgesproken. Van zondagavond tot donderdag ochtend is ze bij mij en de overige dagen bij moeder Linda. Aangezien er door Linda nogal wat spullen heen en weer verhuizen, gaat er wel eens iets mis. Zo liggen er nu twee haarborstels in Zeist en nul in Hilversum
Nu maak ik me niet zo druk om haarborstels, maar voor Fleur is dat elke ochtend een noodzakelijk kwaad. Zonder geborsteld haar kan Fleurtje natuurlijk niet naar school. Dus moest er een haarborstel aangeschaft worden. Ik sloeg moedig het aanbod van Linda af om één van de borstels langs te brengen. Ik had nog meer boodschappen nodig en in mijn hoofd had ik de route in de Hoogvliet al gelopen. Voor het eerst in anderhalf jaar zou ik weer een supermarkt ingaan. Lekker vroeg, als ik Fleur om kwart over acht naar school had gebracht. Dat liet ik me niet meer ontnemen!
Het voelde een beetje als een eerste schooldag. Een raar gevoel in m’n buik. Op mijn telefoon had ik keurig een boodschappenlijstje gemaakt. Net zoals vroeger, vergat ik ook nu een tas van thuis mee te nemen. Bij de Hoogvliet kan je precies voor de ingang parkeren. Eén van de weinige plekken in Hilversum waar parkeren nog geen geld kost. Na negen uur zijn die paar plekken overigens de hele dag door bezet, maar rond half negen is er nog genoeg plek. En maar een paar mensen in de supermarkt. In de auto was ik vloekend naar een euro aan het zoeken voor een winkelwagentje, toen ik – nadat ik het dashboardkastje had geleegd op de passagiersstoel – zag dat er geen muntjes meer nodig waren. Stom van me. Sinds de pandemie is het verplicht met winkelwagentje de supermarkt in te gaan. Logisch dat het niets kost.
Ik wachtte even tot ik iemand zag die een karretje pakte. Een vrouw met mondkapje die al bijzonder bedreven was in dit ritueel. Precies wat ik nodig had! Resoluut liep ze naar een ‘ontsmettingspaal’. In een handomdraai had ze haar handen ontsmet met zeep uit een pompje en had ze een stuk absorberend papier uit een koker gerukt en er ontsmettingsmeuk op gespoten. Met het papier in de hand pakte ze een karretje en ging met haar hand van links naar rechts over het stuurgedeelte van het karretje. Ze liep de supermarkt in terwijl ze achteloos het stuk papier in de prullenbak gooide. Ik had zin om uit te stappen en te applaudisseren.
Door dit voorbeeld groeide ik. Mondkapje op en ik stapte stoer de auto uit. Een stuk minder geroutineerd dan de dame voor mij kopieerde ik haar ritueel. Ik maakte geen fouten en was in mijn nopjes met mezelf. De Hoogvliet in. Vijandelijk gebied. Op mijn hoede. Een met hekken afgezette looproute voor in- en uitgang hielp me op weg. Eenmaal door het klaphekje was het ieder voor zich. Ik trok mijn wenkbrauwen aan de neuszijden zo ver mogelijk naar beneden. M’n Jack Nicholson-look. Nergens voor nodig. Er waren vijf mensen in de Hoogvliet. Ik wist na anderhalf jaar nog waar alles stond.
Het was ’n groot succes. Foutloos heb ik het parcours afgelegd. Eenmaal thuis, moe maar voldaan. De tweede mijlpaal was een feit!
Zo’n pandemie doet rare dingen met een mens.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is niet raar!
vadertje.backme.org
