Tot een graad of 25 maximaal kan ik warmte aardig verdragen. Dat is een prestatie op zich, al zeg ik het zelf, met longen die belast zijn met een rookverleden van ruim 40 jaar, COPD gerelateerde astma en chronische bronchitis. Dat er half november een ‘pingpongballetje’ uit m’n keel is weggesneden helpt ook al niet bij een temperatuur die boven mijn persoonlijke maximum uitstijgt. Vandaag werd de 30 graden aangetikt, zonder de beloofde onweersbui. De drukkende warmte sloopt me in rap tempo. Regelmatig happend naar adem, kruip ik de dag door. Elke inspanning is er één te veel. Goed voor mijn humeur is het allemaal niet. Ik had de klimaatomstandigheden van vandaag natuurlijk aan zien komen en had daarom met dochtertje Fleur afgesproken dat ze bij een vriendinnetje zou gaan spelen. Eentje met een nog groter zwembad dan die van ons. Die afspraak had ik met de papa van beoogd vriendinnetje al min of meer gemaakt, eerder deze week.
Woensdagmiddag gaat de school van Fleurtje om half een uit. Een lange middag. De vader van beoogd vriendinnetje had zelf al bedacht dat het een goed idee was om Fleurtje vandaag mee te nemen. Vriendinnetje en Fleur spelen regelmatig bij elkaar en zij had de dag daarvoor bij ons gespeeld. De afspraak kwam me persoonlijk goed uit. Het lot besloot anders. De auto van de vader was onderweg naar school kapot gegaan en moest naar de garage gebracht worden. Dus gingen de kids mee met mij. Terwijl Fleurtje, vriendinnetje en ik het schoolplein verlieten meldde zich nog een vriendinnetje. Tuurlijk mocht die ook mee. Ik en drie kinderen. Normaal gesproken draai ik daar m’n hand niet voor om. Zo ook vandaag niet. Dacht ik. We hebben immers een gloednieuw zwembad staan. Toch?
Jammer, joh.
De kinderen hadden ook behoorlijk last van de drukkende warmte. Terwijl ik ze met fruit, boterhammen en het nodige snoepgoed vol had gepropt, waren de eerste voortekenen van een moeizame middag al waarneembaar. Hier en daar werden onnodige sneren naar elkaar uitgedeeld. Nadat ik ze, ook al moeizaam, allemaal in badkleding had gehesen leek het weer even goed te gaan in het zwembadje. Verkoeling. Mijn waakzame oog kon niet voorkomen dat plotseling de bom barstte. Fleurtje barstte vanuit het niets in een onbedaarlijke huilbui uit. In tranen bleef ze hetzelfde verwijt herhalen: “Zo gaat het nou altijd met jullie! Altijd ruzie maken.” Dat ging zo lang door dat de andere twee meiden er stil van werden. Eén van de twee ging ook huilen. Heel even.
Enfin, het koste me de grootst mogelijke moeite Fleur te troosten en de drie musketiers weer het ‘één voor allen, allen voor één’ gevoel te geven. Ervoor en erna was er vooral veel gesnauw, gegil en gelach. Zoals het hoort. Om kwart over drie werden de twee vriendinnetjes opgehaald. Innig werd iedereen omhelst door Fleurtje. Eind goed, al goed.
Behalve voor mij. Ik was half dood.
Kuthitte.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren heeft mijn eeuwige dank en kan via:
vadertje.backme.org
