Gisteren, op vaderdag, werd dochter Fleurtje (7) thuisgebracht na een lang weekend logeren bij Opa & Oma. Zoals het hoort was ze bekaf. Een groot deel van de dag had ze in de speeltuin doorgebracht. Voor vaderdag had ze een tekening gemaakt. Uitzonderlijk veel moeite had ze er dit keer ingestoken. Tot en met een ingekleurde lachende drol aan toe. Ik begreep maar ongeveer de helft van wat werd uitgebeeld. Gelukkig was Fleurtje niet te beroerd om uitgebreide uitleg te geven. Na een straf half uurtje keek ik zowaar met andere ogen naar de tekening en zag overduidelijk een miskend genie. Plotseling vielen een hoop andere zaken ook op hun plek. Woede-uitbarstingen, tranen, krokodillentranen, ontploffend hoofd. Allemaal uitingen van frustratie. Aangewakkerd door onbegrip. Vanuit haar omgeving, wel te verstaan. Het onvermogen om duidelijk te maken dat iedereen ongelijk heeft behalve zij. En daardoor natuurlijk ook de onwil om Fleurtje gewoon gelijk te geven. Ook al snappen we het niet…
Net haar vader.
Geduld is een schone zaak, maar wij zijn vies. Fleurtje heeft de kwaliteit ‘geduld’ niet. Ik heb ‘m inmiddels aangeleerd. Al kost het me nog regelmatig grote moeite. Soit. Karaktertrekken moet je niet te veel willen veranderen. Hoewel ik er een lief ding voor over zou hebben om de paniekknop van Fleurtje te kunnen bedienen. Voor haar. Het is soms hartverscheurend om haar in paniek te zien schieten. Als bij Fleurtje belangrijke routines verstoord raken en ze weet niet waarom, dan gaat de paniek van 0 naar 100 in 3 seconde. Probeer dat maar eens de kop in te drukken. Zonder spraakvermogen is dat helemaal een werk van Hercules.
Vanochtend was zo’n moment.
Ik had de sluimerknop van de wekker gemist en ‘m uitgedrukt. Ik was nog steeds op tijd wakker maar later dan normaal. Ik moest flink snijden in het ochtendritueel om de tijd in te halen. Het checken van de agenda was daarbij gesneuveld. Slechte keus, bleek later. Nadat ik Fleurtje flink had opgejaagd kwamen we toch nog binnen het door corona gedicteerde tijdsframe aan bij school. Een lege school. Duizelingen in mijn hoofd. Was het zondag? Nee, vaderdag is geweest. Corona-uitbraak? Studiedag? Dat zal toch niet? Die is altijd op vrijdag. Wat dan? Voor alle zekerheid liepen Fleur en ik langs het schoolhekwerk. Alles dicht. Geen leven te bekennen. Potdicht. De tranen biggelden inmiddels over de wangen van Fleurtje. “We moeten juf Heleen bellen!” “Er is vast iets ergs gebeurd!” Alles is weggevallen. Paniek is het enige dat overblijft.
Geduld is het enige dat helpt. Rustig blijven. We stonden in de regen en ik was door mijn knieën gezakt om Fleurtje aan te kunnen kijken. Ik moest haar hoofdje vasthouden. “We gaan naar de auto en dan naar huis. Daar kan papa uitzoeken wat er aan de hand is.” Uiteindelijk lukte het om Fleurtje, zonder nog grotere paniek te veroorzaken, mee te krijgen. Voor het eerst had ik spijt dat ik ’s ochtends altijd mijn telefoon thuis laat liggen als ik Fleurtje wegbreng. Dan had ik namelijk in de agenda kunnen zien dat de leraren zowel afgelopen vrijdag als vandaag een studiedag hadden. Donderdag was Fleurtje, zoals sinds kort gebruikelijk is, door moeder Linda uit school gehaald om haar zondagavond weer bij me af te leveren. Een voorlopige omgangsregeling. Deze week loopt het sowieso anders omdat Linda afgelopen vrijdag voor 10 dagen naar Curaçao is vertrokken. Ze had de studiedagen keurig in de gemeenschappelijke agenda gezet. Ik heb het compleet gemist.
Ik moet er blijkbaar nog even aan wennen dat ik die agenda strakker in de gaten moet houden. Met Fleur ging alles weer prima toen ze hoorde dat het de bedoeling was dat ze vrij was vandaag. Al vond ze het jammer dat ze haar vriendjes niet zou zien vandaag. We hebben er samen maar een chocoladereep bijgepakt.
Paniek afgewend.
Disclaimer: gratis lezen mag. Wil je me steunen? Dat kan met je donatie via:
vadertje.backme.org
