Als ik in staat zou zijn om mezelf te analyseren, zou ik mezelf waarschijnlijk als ‘labiel’ kwalificeren. Anderen zien dat waarschijnlijk niet. Het is ook maar een onderhuids gevoel. Voornamelijk veroorzaakt door de aanhoudende nasleep van een keelkankeroperatie. En een aanstaande scheiding. En de eeuwigdurend lijkende poging om mijn spraakvermogen enigszins terug te winnen van de stilte. En een somber toekomstbeeld van een 58 jarige gemankeerde man die waarschijnlijk alleen sterft. En het gekke is dat ik nog wel even zo door zou kunnen gaan. Terwijl ik dit schrijf breek ik voor de zoveelste keer een vuistregel voor het schrijven van een column. Niet teveel over jezelf schrijven en niet zielig doen.
Daarvan is in ieder geval de helft niet waar, besef ik me. Ik ben niet zielig. Al lijkt dat anders. Met enige fantasie is het hilarisch te noemen. En zo maak ik het ook regelmatig. Van al die vervelende dingen kan ik absurdistische scenario’s maken. Soms doe ik dat. In mijn hoofd. En dan moet ik lachen om mezelf. Nu ja, lachen, gniffelen. Niveau Catweazle. Ik heb wel een paar kwaliteiten die een waanzinnige depressie voorkomen. Ik hou van het leven en ik heb het vermogen zaken die me overkomen te accepteren zoals ze zijn. Dat laatste heb ik mezelf wel aan moeten leren. Het was geen aangeboren talent. En ik besef heel goed dat de aanhoudende vermoeidheid van lichaam doorwerkt in m’n geest.
Ik schrijf dit op omdat ik een ‘nieuwe’ eigenschap aan het ontwikkelen ben. En dat is zo min mogelijk tijd besteden aan zaken die ik niet kan veranderen. Acceptatie 2.0, zeg maar. Dat valt nog niet mee, kan ik u melden! Vanuit mezelf voel ik een welhaast onbedwingbare dwang om te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Helemaal als ze daarmee mij in het hart treffen. Ik ben aan het oefenen die dwang te negeren. Het heeft me in 58 jaar nooit iets goeds gebracht. Dus een poging lijkt me zeker de moeite waard.
Mensen hebben de neiging te jokken over hun motieven. Op zich ook logisch. Voor een ander leven kiezen betekent automatisch dat je een eerder leven verlaat. In dat proces worden altijd slachtoffers gemaakt. Mensen maken zichzelf wijs dat jokken is geoorloofd als de intentie is ‘de ander’ te willen beschermen. We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan. Wil je er aan het eind van de rit nog een beetje menselijk voorstaan, dan heb je onderweg aardig wat bij elkaar moeten jokken. Niemand wil tenslotte als een monster worden gezien.
Als er heftige gevoelens bij komen kijken is dat een extra moeilijk proces. De truc die ik aan het toepassen ben is de persoon die me in het hart heeft geraakt, te splitsen in twee personen (nee, niet letterlijk). Diegene die ik leerde kennen (die is verdwenen en bestaat niet meer) en degene die daarvoor in de plaats is gekomen. En die vind ik lang niet zo aardig als degene die ik leerde kennen. Door het op die manier te zien, kun je omgaan met de ‘nieuwe’ persoon, zonder dat daar al te veel emoties bij in de weg komen te staan. Verdriet kan je dan hebben om die ‘ander’ die al een tijdje is verdwenen.
Of het werkt? Geen idee, maar dat laat ik nog wel weten.
Disclaimer: gratis lezen mag. Wil je doneren? Dat kan via:
vadertje.backme.org
