Als ik in staat zou zijn om mezelf te analyseren, zou ik mezelf waarschijnlijk als ‘labiel’ kwalificeren. Anderen zien dat waarschijnlijk niet. Het is ook maar een onderhuids gevoel. Voornamelijk veroorzaakt door de aanhoudende nasleep van een keelkankeroperatie. En een aanstaande scheiding. En de eeuwigdurend lijkende poging om mijn spraakvermogen enigszins terug te winnen van de stilte. En een somber toekomstbeeld van een 58 jarige gemankeerde man die waarschijnlijk alleen sterft. En het gekke is dat ik nog wel even zo door zou kunnen gaan. Terwijl ik dit schrijf breek ik voor de zoveelste keer een vuistregel voor het schrijven van een column. Niet teveel over jezelf schrijven en niet zielig doen.
Ik schrijf dit op omdat ik een ‘nieuwe’ eigenschap aan het ontwikkelen ben. En dat is zo min mogelijk tijd besteden aan zaken die ik niet kan veranderen. Acceptatie 2.0, zeg maar. Dat valt nog niet mee, kan ik u melden! Vanuit mezelf voel ik een welhaast onbedwingbare dwang om te begrijpen waarom mensen doen wat ze doen. Helemaal als ze daarmee mij in het hart treffen. Ik ben aan het oefenen die dwang te negeren. Het heeft me in 58 jaar nooit iets goeds gebracht. Dus een poging lijkt me zeker de moeite waard.
Mensen hebben de neiging te jokken over hun motieven. Op zich ook logisch. Voor een ander leven kiezen betekent automatisch dat je een eerder leven verlaat. In dat proces worden altijd slachtoffers gemaakt. Mensen maken zichzelf wijs dat jokken is geoorloofd als de intentie is ‘de ander’ te willen beschermen. We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan. Wil je er aan het eind van de rit nog een beetje menselijk voorstaan, dan heb je onderweg aardig wat bij elkaar moeten jokken. Niemand wil tenslotte als een monster worden gezien.
Of het werkt? Geen idee, maar dat laat ik nog wel weten.
Disclaimer: gratis lezen mag. Wil je doneren? Dat kan via:
vadertje.backme.org