Vandaag was ik voor de tweede keer in anderhalf jaar in de Hoogvliet. De dichtstbijzijnde supermarkt. Het was een immens verschil met mijn vorige bezoek. Mijn eerdere bezoek, begin van de week, was in een ander tijdperk. Het tijdperk van De Maatregelen. Vandaag was het begin van een nieuw tijdperk. De Versoepeling. En dat was te merken. Begin van de week was er nog een strakke, soepele en georganiseerde looproute. Vandaag was het heerlijke chaos. Lachwekkende anarchie. Het boodschappend publiek was massaal mondkaploos gaan shoppen. Hoewel ik volgende week pas mijn tweede Pfizer prik krijg en mijn gezondheid te wensen overlaat, was ik toch bereid een zeker risico te nemen. Ik had wel een mondkapje in mijn achterzak gedaan. Voor als de drukte me te gortig zou worden.
Dat bleek niet nodig.
Maar laat ik bij het begin beginnen. De karretjes staan bij de Hoogvliet buiten. Als je er een pakt en je gaat de supermarkt binnen, dan kom je automatisch langs een ontsmettingsunit voor kar en handen. Dan een paar palen met scheepstouw ertussen. En dan de met pijlen op de vloer aangegeven looproute. Het personeel hield naleving strak in de gaten. Dat was in de tijd van De Maatregelen.
Vandaag stonden de karren schots en scheef. Voor de Hoogvliet staan 2 kiosken en een bloemenkraam. Het was een drukte van belang. Vrolijk kleppende mensen die volop naar elkaar aan het lachen waren. Je kon het weer zien, zonder mondkap. De palen stonden er nog. Op sommige stukken was het scheepstouw ertussenuit gehaald. Eén paal was omgevallen. Niemand leek zich erom te bekommeren. Het tijdperk der Versoepeling was aangebroken.
Binnen in de supermarkt had niemand haast. Verwonderd keken mensen elkaar aan. We zijn niet meer gewend om compleet naakte gezichten te zien. Zeker niet van vreemden. Het voelde alsof je in de etalage stond. De mondkap had iets comfortabel anoniems. Dat is in één keer verdwenen.
Of het uit opstandigheid was, of uit onwennigheid laat ik in het midden, maar iedereen liep elkaar in de weg. De looproute werd niet aangehouden en dan krijg je spookrijders. In een supermarkt zorgt dat niet voor fatale ongelukken, wel voor opstoppingen. Ik was er niet voor mijn lol, maar had het wel. Een beetje. Ik had dochter Fleurtje (7) ijs beloofd. Dat was ik vorige keer vergeten. Fleur niet. Gelukkig moest ik ook wat andere boodschappen hebben, anders had ik wel een beetje voor lul gelopen met één bak ijs in een verder leeg karretje. Hoewel ik betwijfel of iemand zich daar vandaag druk over zou hebben gemaakt. Voor Fleurtje maakte het allemaal niet uit. Die genoot met volle teugen van de gemoedelijke anarchie in de Hoogvliet. Zelf ging ze op alle mogelijke manieren aan de kar hangen en zitten. “Kijk, wat ik kan, papa!” roepend. Ik keek en duwde de kar.
Behalve ijs had ik vooral visvoer voor tropische vissen nodig. Voer voor schildpadden en goudvissen hadden ze wel. Maandag even kijken of het in de dierenwinkel ook zo’n gezellige bende is. Heb er nu al zin in.
Lang leve de anarchie der Versoepeling!
