Het is bijna voorbij. De eerste vrouwloze week in dertien jaar. Ook is de eerste week dat dochter Fleurtje (7) en ik voor elkaar hebben gezorgd bijna voorbij. Morgen komt moeder Linda terug van haar 10-daagse innerlijke speurtocht op Curaçao. Uiteraard willen moeder en dochter elkaar graag zien. Moeder Linda zal daarom Fleur van school ophalen.
En dan is het uit met de pret.
Volgende week begint het geregel voor de aanstaande scheiding. Niet een proces waar ik naar uitkijk. Temeer omdat aankomende maand een aantal noodzakelijke medische handelingen bij mij op de agenda staan. Wat me nu even te binnen schiet is: bloedprikken, maagendoscopie, 2de vaccinatie Pfizer, oedeemtherapie, slikvideo en later in de maand juli een uitzaaiingsonderzoek. En ik vergeet vast nog wat zaken. De ‘slutty summer’ zal voor mij eerder de ‘doomday’s of divorce’ worden. Misschien wel allebei. Dat is bijna een leuk idee.
De afgelopen week is prima verlopen. Er was enige twijfel of mijn gezondheid het toeliet dat ik een volle week in m’n eentje voor Fleur zou kunnen zorgen. Dat was een zorg die meer bij mijn omgeving leefde, dan bij mij. We hebben het prima gedaan, Fleur en ik. Uiteraard was het niet allemaal pais en vree en zijn er pittige gesprekjes gevoerd. Aan het eind van de week waren er zelfs geen verdrietjes en tranen meer over het gemis van moeder Linda. Af en toe een trieste constatering van Fleurtje, maar dat was het dan. Het eindigde altijd in knuffels. Zoals het hoort bij een zevenjarige.
Rust in mijn hoofd is terrein aan het winnen. Ik heb nog wel wat vragen, maar geen prangende meer. Ik wil vooral dat de scheiding zo snel mogelijk naar de finish wordt getrokken. Ik verwacht dat hier en daar de storm nog wel wat zal oplaaien, maar ook dat hoort er waarschijnlijk gewoon bij. Bijna heb ik er vrede mee. Maar nu nog even niet. Wat voelt als een leven op zich, gooi je niet achteloos weg.
Nu de rest van de samenleving een voorsprong neemt op de vrolijkheid van een onbekommerde zomer, kan ik het voorlopig prima doen met slechts de belofte daaraan. Bijna kan ook ik weer genieten van het leven. Misschien nog wel intenser na nogal wat donkere bladzijden uit mijn persoonlijke geschiedenis. Bijna is dat boek voltooid. Ik verwacht nog een heftig hoofdstuk, maar dan moet het wel even klaar zijn. Voorlopig. Er liggen al een paar leuke vooruitzichten binnen bereik.
Bijna ga ik naar de dierentuin met dochter Fleur, kleinzoon Pim en opperdochter Natasja. En een ieder die mee wil. Bijna ga ik mijn vrienden (nieuw en oud) bezoeken. Bijna ga ik weer spreken. Bijna heb ik kanker overwonnen. Bijna ga ik weer plezier maken. Bijna krijg ik misschien weer een leuk bestaan. Wie weet?
Bijna kan alles.
Zag onlangs een aflevering van Star Trek (DS9: Bashir en het Dabo-meisje op Risa) waarin een stel dat uit elkaar ging hun tijd van samenzijn een week lang vierde door elkaar te herinneren aan de mooie tijden die zij samen hadden gedeeld. Op die manier werd het prettiger om als vrienden uit elkaar te gaan. Zonder de nadruk te leggen op die enkele keren in de relatie dat het mis ging. Een gewoonte die ik op onze Aarde zou willen introduceren. Natuurlijk is afscheid nemen nooit fijn. Maar het hoeft niet met verwijten en ruzie gepaard te gaan. Sterkte, man!