Toen dochter Fleurtje (7) en ik vanochtend opstonden wisten we één ding zeker. Moeder Linda zou haar ophalen uit school en ze zouden ‘iets leuks’ gaan doen. Via de Fleur-app hadden de overgebleven deelnemers updates gehad over vertrek en aankomst van Linda’s vakantie. Ik had me voorgenomen me nergens tegen aan te bemoeien en het plan dat Linda ongetwijfeld had getrokken, zijn gang te laten gaan. Fleur en ik waren de ochtend begonnen zoals we altijd doen. Een ontbijtje, een lolletje en nog even een gesprekje. Fleurtje had het naar haar zin gehad en was zelf verbaasd dat ze minder verdriet om het gemis van mama had gehad dan verwacht. Ik zei (eerlijk is eerlijk) dat ze de eerste paar dagen best wel veel verdriet had gehad, maar dat het aan het eind bijna niet meer zo was. Daar moest ze even over nadenken, maar was ze het mee eens. En vandaag zou ze mama weer zien. Dat maakte haar ‘superblij’, zoals ze zelf zei.
Ik had haar brood gesmeerd en haar fruithapje ingepakt. Haar drinkfles gevuld en alles in haar rugtas gestopt. Geholpen met aankleden en haar bolletje gekamd. Iets eerder dan normaal want we moesten nog even praten. Fleur is nogal gevoelig als het gaat om handhaving van de regels. Door derden. Zoals haar school. De regels van haar ouders neemt ze een stuk minder serieus. Op school mogen de ouders nog steeds niet naar binnen, maar mogen vanaf vandaag wel de mondkapjes af. Fleur heeft een arendsoog getoond bij al die mensen die afgelopen jaar géén mondkapje droegen op plekken waar dat wél verplicht was gesteld. Dus moest ze wel even worden voorbereid. Ik gebaarde haar dat ze even het filmpje dat ze aan het kijken was op pauze moest zetten. Als het volkomen stil is kan ik op zeer zachte fluistertoon iets van geluid produceren. Zolang woorden niet met zachte medeklinkers (de ‘h’ bijvoorbeeld) of klinkers beginnen, kom ik een heel eind. Er mogen niet teveel omgevingsgeluiden zijn, want dat hoort Fleur me niet meer en moet ik mezelf eindeloos herhalen. De enige die er écht goed in is, is Linda. Maar daar heb ik niks meer aan.
Enfin, ik moest voorkomen dat Fleurtje compleet in de stress zou schieten als ze plotseling werd geconfronteerd met een schoolplein vol met mondkaplozen. Toen ze (na maar 2 keer) mijn gebrabbel had begrepen, keek ze me eerst vol ongeloof aan. “Serieus?” vroeg ze me. Ik knikte. En toen zei ze iets dat me veel te volwassen in de oren klonk: “ik weet niet of dat verstandig is, maar we gaan het zien.” “Grote mensen moeten nog wel afstand houden, toch?” Ik knikte verbouwereerd. Gelukkig was ze snel gewoon weer kind. “Mag ik chips?”
“Nee joh, gekkie, je moet zo naar school. Ga je tanden poetsen, hup!”
“Heb ik een lange of korte dag, pap?”
“Een lange, maar mama komt je uit school halen om wat leuks te doen.”
“Oh ja!”
We gingen vrolijk naar school. Op het schoolplein keek ze niet op of om. Gelukkig maar. De gezichten waren bloot. Onwennig keken de meesten om zich heen. Alsof ze op een nieuwe plek aangekomen waren. Ik seinde haar juf in dat Linda haar zou ophalen. De juf beloofde Fleur als eerste naar buiten te laten vanmiddag. Het was allemaal goed. Een beetje wennen voor iedereen. Behalve voor Fleur. Die past zich razendsnel en schijnbaar moeiteloos aan.
Opgewekt ging ik richting dierenwinkel. Ik had nog steeds geen visvoer. Gesloten op maandagochtend.
Verrassend.
Disclaimer: gratis lezen mag. Doneren mag zeker ook.
vadertje.backme.org
