Vandaag was het zover. Aanstaande ex Linda en ik hebben het ouderschapsplan samen ingevuld en opgestuurd naar een kantoor dat gespecialiseerd is in echtscheidingen. Iets met ‘zorgen uit handen nemen.’ Of zoiets. Die eerste zorg was mooi voor ons. Het hemd werd ons van ’t lijf gevraagd. Over kerst, sinterklaas, vakantie, school, weekenden en elke andere minuut van de dag. Hoeveel dochtertje Fleur (7) op haar spaarrekening heeft en wie daar het meest op stort. Dat soort vragen. Vragen waardoor je, als andere mensen je die zomaar zouden stellen, in woede zouden doen ontsteken. Het soort ‘waar-bemoei-je-je-mee’ vragen. En het zijn nog meerkeuze vragen ook. Met een beperkte keuze. Bij de meeste A of B. Twee keuzes. Slechts bij een enkele vraag bestaat de mogelijkheid om enige toelichting te verschaffen.
Maar goed. Het moet gebeuren. In het belang van het kind, al vraag ik me dat af. Als dit ingevulde formulier ooit een beslissende rol moet gaan spelen, hebben Linda en ik al verloren. Dan zijn we voor een rechter beland. En dat willen we nu juist pertinent voorkomen. Vooralsnog ga ik ervan uit dat die situatie onbestaanbaar is. Dan zouden we Fleur ondragelijk veel verdriet doen. En dat kan niet. Nooit.
Die eerste zorg was dus niet voor het echtscheidingskantoor maar voor ons. Niks uit handen genomen. De handen volgestopt. Na anderhalf uur hadden we ons door de vragen heen geworsteld. Ik moest vreselijk m’n best doen om geconcentreerd te blijven. En dat komt niet alleen door de vragen van het formulier. Ik heb belangrijke vragen die ik nog niet kan stellen. Misschien wel nooit. De tijd zal die vragen waarschijnlijk minder belangrijk maken, maar ze beuken nu nog tegen m’n schedelwand aan. Zoet was het dat ik m’n vragen binnen mijn schedel kon houden en niet in een ongecontroleerde stroom uit mijn bek liet vloeien. Dat voelt een beetje als een overwinning. Bitter omdat ik nog steeds niet begrijp hoe we hier terecht zijn gekomen. Mijn verstand schreeuwt om uitleg. Anders krijgt de verbittering vaste grond onder de voeten in m’n kop.
Ik heb nooit goed tegen onnatuurlijke situaties gekund. Linda en ik hebben ons ‘keurig’ gedragen vanmiddag. Fleurtje had een vriendinnetje mee uit school en die twee vermaakten zich uitstekend. Zo lang wij maar ‘normaal’ bleven doen. Dat lukte vrij eenvoudig. Toen Linda weer weg was kreeg het ongenoegen weer een wat breder gangpad. Dan is er maar één remedie. Opruimen en de kids nog even extra verwennen. Godzijdank hadden ze zin in worteltjes. Verantwoord snoepen. Daarvan kon ik de hele zak overhandigen. Als ze snoep hadden gewild had ik me wéér moeten inhouden. Daarna nog een beetje opgeruimd. Toen ‘gelukkig’ een fikse hoestbui waardoor ik me op m’n tracheastoma kon concentreren. Het kwam goed uit dat ik daar vandaag flink wat werk aan had.
Het startschot is gegeven. Het gaat écht gebeuren. De scheiding.
Maar ik ben rustig.
