Afbranden. Het gaat ons steeds makkelijker af. We zijn een soort van Telegraaf Natie aan het worden. We willen wel nieuws, maar het moet wel met de nodige ophef gepaard gaan. Anders is er niks aan. Vandaag was het weer eens raak. Een documentaire over Sigrid Kaag was hier en daar aangepast. Schande werd er van gesproken en onmiddellijk volgden speculaties en feiten (feitjes, eigenlijk). Er werden allerlei belangenverstrengelingen achter gezocht en D’66 invloed was aangewend om bepaalde zaken uit de documentaire te laten. Er zou zelfs, en nu komt de ophef, geïnformeerd zijn of het mogelijk was een autogordel in de film te photoshoppen. Sigrid Kaag zat namelijk zonder autogordel op de achterbank van een rijdende auto! Ja, mensen! Echt waar!!
Grote goedheid.
Waar maken we ons druk om. Werkelijk alle serieuze media had zich op deze ‘schokkende’ zaak gestort. GeenStijl had via de WOB hierover stukken opgevraagd. Daarna kwamen RTL en de NOS. De VPRO (van hun was de documentaire) werd ter verantwoording geroepen. En alle betrokkenen gingen uiterst serieus op alle aantijgingen in. Zowel de verdedigers als de aanvallers. Ik heb het met stijgende verbazing aangezien. Sommige dingen snap ik wel. Ik snap GeenStijl en onze rechtse vrienden wel. Die hebben een aan haat grenzende hekel aan Sigrid Kaag en D’66. Dat steken ze ook niet onder stoelen of banken. De rest snap ik minder. Sensatielust. Veel verder kom ik niet. Kaag bedrijft politiek. Haar handelen als minister of in de functie van politiek leider van D’66 zou nieuws kunnen zijn. Maar niet dit van de kantlijn afgedonderde geneuzel.
Ikzelf word niet gehinderd door haatgevoelens of sensatielust, al zal ik van mijn leven niet op D’66 stemmen. Gewoon omdat ik niet hou van partijen die met alle winden meewaaien en dan vooral met de wind die ze het verst kan voeren. Idealen worden bij D’66 net zo makkelijk vervangen als uitzendkrachten bij de KLM. Maar goed, wat mij betreft niets nieuws onder de zon. Ik denk dat in elke documentaire die over een politicus uiteindelijk wel wat weggelaten wordt. Of aangepast. Omdat het achteraf niet zo politiek correct is.
Er bestaat geen politicus zonder vlekken op zijn blazoen. Sommige zijn nog niet gevonden, maar ze zitten er wel. En dat maakt ook helemaal niets uit. Althans niet in de meeste gevallen. Dat de doerakken in de gaten gehouden moeten worden weten we ook al lang. Er is gelukkig genoeg uitstekende onderzoeksjournalistiek in Nederland. Zowel op televisie als in de schrijvende pers. Follow the Money doet heel nuttig werk. Door deze prima ontwikkelde tak van de journalistiek komen zaken als die van Sywert met z’n mondkapjesmiljoenen boven tafel. Dat is het soort nieuws dat terecht voor ophef zorgt. Dat is een andere categorie dan de autogordel van Kaag.
Maar het grote publiek smult. En wil tomaten en rotte eieren om mee te gooien. Dus wordt er naarstig gezocht naar zaken waar we ‘schande’ om kunnen roepen. En de politici zijn bang. Bang voor de ‘walk of shame’; de roemloze aftocht naar vergetelheid. Zou Kaag een slechtere of betere politica zijn als ze die gordel wel om had gehad? Natuurlijk niet. Toch wringt ze zich in allerlei bochten om de betweterige vinger van de moraalridder te ontwijken. “Ja maar, ze moet het goede voorbeeld geven”, hoor ik de drammers al roepen. Eerlijk gezegd zal me dat worst wezen als ze haar vak integer uitoefent.
Ze had ze natuurlijk de hele zaak niet serieus moeten nemen en in elke microfoon die onder haar neus werd geduwd gewoon moeten zeggen “rot toch op, joh.” En dan lachend weglopen om nog hoorbaar te mompelen:
“Ga wat nuttigs doen.”
