Het verschil tussen mijn wereld nu en die van nog niet zo lang geleden werd afgelopen nacht letterlijk pijnlijk duidelijk. Normaal gesproken had ik Linda (mijn aanstaande ex) wakker gemaakt. Nu moest ik juist voorkomen dat er iemand wakker werd. Dochtertje Fleur (7). Ik lag in bed en kreeg een onbedaarlijke hoestbui. Die komen niet zo vaak meer voor als vroeger, maar af en toe is het flink raak. Aangezien ik het slijm tegen mijn ademdopje voelde klotsen, moest ik m’n bed uit om de bende schoon te maken en het dopje op mijn tracheastoma vervangen. Vervelend, vooral als je moe bent, maar soit. Het hoort erbij.
Tijdens het schoonmaakproces begon mijn keel inwendig te bloeden. Ook dat gebeurt weleens en ik maak me daar doorgaans niet zo’n zorgen om. Het stopt altijd vrij snel weer. Niks mis met mijn stollingsapparaat. Maar dit keer even niet. Een rivier van bloed. En het liep rechtstreeks mijn longen in. Binnen afzienbare tijd had ik een volledig rood gekleurde keukenrol. Hoestbui na hoestbui door naar binnen stromend bloed. Ik stond op het punt 112 te bellen toen het bloeden plotseling stopte. Voorzichtig ging ik verder met ruimingswerkzaamheden. Grote wattenstaven als mijn gereedschap. Het druppelde nog wat na, maar de piek had ik gehad.
Opluchting.
En het besef dat ik voor dit soort situaties geen plan heb klaarliggen. Hoogste tijd om dit aan mijn oudste dochter Natasja voor te leggen. Zij is thuis in de zorg en weet precies wat ze moet doen. Bovendien blijft zij altijd kalm in dit soort situaties. Als ze wil, natuurlijk. Ze is druk genoeg met haar zoon Pim (0). Mijn kleinzoon. Ik kan me voorstellen als ze die stress er niet bij wil hebben.
Het alarmnummer is een vervelende optie, omdat ik dan dochtertje Fleur (7) erbij moet betrekken. En die heeft de laatste tijd al genoeg te verwerken gehad. In uiterste nood zal ik er overigens geen twee keer over nadenken. Een dooie vader in huis vinden lijkt me ook niet echt bevorderlijk voor de gemoedsrust van een 7 jarige.
Dat is geen voor de hand liggend scenario, maar onmogelijk is het ook niet. Dus moet ik in ieder geval enige voorbereidingen op zo’n extremiteit treffen. Al weet ik nog niet zo goed wat. Ook maar even bij de expert informeren. Best een gedoetje, zo’n (verwijderde) tumor in je strot. Enfin, na veel geveeg en gepoer heb ik m’n hellhole weer aardig op orde. Nog een paar uurtjes slapen. Dan moet Fleur weer naar school en ik mag weer ‘ns naar het ziekenhuis in Amsterdam. Een slikvideo.
Het mysterie van de stemprothese moet worden opgelost. Er lijkt niks mis mee, behalve dat er geen ‘spraak’ uit te krijgen is. Drie bekers barium moet ik binnenhouden. Twee geslaagde video’s. Nu nog een plan om de stemprothese aan de praat te krijgen. Vanmiddag is daar ’topoverleg’ over met een handjevol deskundigen.
Aan de horizon doemt het zoveelste ‘bloed, zweet en tranen-drama’ voor mijn geestesoog op.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren ook!
vadertje.backme.org
