Het was vandaag een mooie dag om even alle ellende van de laatste anderhalf jaar te vergeten. Morgen heeft dochter Fleurtje (7) nog één dagje school en dan zomervakantie. Dat wordt voor mij een hel. Niet vanwege de aanwezigheid van Fleur, maar van afspraken die over en weer gemaakt moeten worden. Het (nood)lot van gescheiden ouders. Ik voel een diepgewortelde afkeer voor het leven volgens een agenda. En zeker als die agenda niet de mijne is. Ik kan nu al met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid beweren dat ik afspraken ga vergeten. Dat kan om allerlei redenen zijn. Desinteresse, verkeerd noteren, onwil enzovoorts. Het ergste is als ik eraan moet denken om ‘dingen’ mee te nemen. Als je dat aan mij vraagt, dan vraag je om problemen. Zelden krijg je alles waar je om vroeg. Ik zal het nooit expres doen, het is simpelweg onderdeel van me. De afgelopen 13 jaar ben ik wat dat betreft ook verwend. Aanstaande ex Linda vond dat leuk. Zij leeft voor ‘lijstjes.’
Maar goed, terug naar de mooie dag van vandaag. Na het ochtendritueel met dochtertje Fleur begint mijn andere leven. Het leven van de alleenstaande. Mijn oudste dochter was toevallig vrij vandaag en zou langskomen met haar moeder en kleinzoon Pim. Dat vooruitzicht alleen al, voorkomt neerslachtig gemijmer. In de loop van de middag kwamen ze aan. Het weer was voor de verandering uiterst behulpzaam en we hebben lekker in de tuin gezeten. Koetjes en kalfjes huppelden gezellig mee. Heerlijke kleinburgerlijkheid. Nooit gedacht dat ik dat zó zou hebben gemist. Ik ben inmiddels 2 keer gevaccineerd en dat heeft voor rust gezorgd. Mocht ik toevallig corona oplopen, dan zal ik er niet meer aan doodgaan. Zelfs niet in het ziekenhuis belanden. En dat is een lekker gevoel. Dochter Natasja had (dank u, zon) geen zin om zelf voedsel te bereiden en nodigde haar ouders uit om mee te gaan eten op een terras van een restaurant in Eemnes.
Alles viel op z’n plek. Ik had nog Olvarit potjes staan die dochtertje Fleur al zeven jaar als ‘snoepeten’ beschouwd. De potjes van 0 tot 6 of 8 maanden. Uiteraard had ik ook nog een plastic lepeltje liggen. Dat waren de enige voorwaarden voor een ongehinderd vertrek rechtstreeks naar het terras. Volledig onbekommerd. Geen moment dacht ik aan de ellende van de afgelopen anderhalf jaar. En dat mag een mijlpaal worden genoemd. Op het terras verliep alles op rolletjes. Op een broodkorst na die vast kwam te zitten in m’n keel en ik redelijk ongemerkt uit heb gekotst op de wc. Geen moment heeft dat m’n stemming beïnvloed. Kleinzoon Pim heeft ons (en de rest van het terras) vermaakt met zijn ontwapenende persoonlijkheid. Papa (van Pim) Remco schoof nog aan en het eten was goed.
Pandemie? Welke pandemie?
En toen kwam het dessert. Citroencake-ijs-taart of zoiets. Ver-ruk-ke-lijk! Halverwege het dessert kreeg ik een mailtje binnen op mijn telefoon. Het echtscheidingskantoor. Of we maandag aanstaande via een videogesprek over het echtscheidingsplan konden spreken dat zij op hadden gesteld.
Oh ja, dié pandemie.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren ook!
vadertje.backme.org
