Het is populair. Vingertje wijzen. Meestal richting overheid en het (corona)beleid. Er woeden op twitter al twee dagen discussies over de zin en onzin van het ‘vingertje wijzen’. Termen als ‘egoïsme’ en ‘zelfreflectie’ zie ik vaak voorbijkomen. Vingertje wijzen zou het eigen egoïsme verbloemen en de algemene conclusie voor wat betreft zelfreflectie is dat iedereen daarin tekort schiet. Directe aanleiding is natuurlijk de persconferentie van gisteren, waarin zowel Mark Rutte als Hugo de Jonge weigerden ook maar enige zelfreflectie te tonen. Dat schoot heel veel mensen in het verkeerde keelgat. Niet in de laatste plaats de dienstdoende journalisten. In alle daarop volgende commentaren kwam het terug. En niet in positieve zin.
Een bevriend psychologe zei ooit een tegen me: “Als jou wat te verwijten valt geef mensen dan gelijk, voordat ze je iets gaan verwijten. Zo haal je ze de wind uit de zeilen.” Het zou in dit geval in ieder geval een hoop vingertjes omlaag hebben gehouden. Hoewel het vingertjes wijzen ongetwijfeld iets van egoïsme én van gebrek aan zelfreflectie in zich draagt, is het volgens mij vooral een uiting van frustratie en een ingeslopen gewoonte door een verharde samenleving. Een samenleving die steeds meer weg heeft van een LAT relatie. Living Apart Together. We zien elkaar wel maar we bekommeren ons steeds minder om die ander. De corona perikelen zijn daar zeker gedeeltelijk debet aan.
Ik heb dat trouwens van ‘horen-zeggen’ en uit nieuwsbronnen. Mijn wereldje (oud woord voor bubbel) is al jaren, zo niet tientallen jaren, min of meer hetzelfde. Vingertje wijzen doe ik ook al een leven lang. Dat heeft voor mij een functie. Ik ontplof als ik het niet doe. Dat op zich maakt het al nuttig. Al zal in de praktijk weinig met mijn woorden worden gedaan. Hoe dan ook geloof ik dat mensen het vingertje wijzen nodig hebben om hun frustraties kwijt te kunnen. Al is het maar voor even. Daarnaast mag er wat mij betreft ook wat meer eigen verantwoordelijkheid bij komen kijken. “Practice what you preach” is een prachtige omschrijving zoals alleen in de Engelse taal kan. Klinkt in elk geval beter dan “doen wat je zegt.”
We verwijten met z’n allen de overheid een hoop. Daar is reden toe. Wat we het kabinet verwijten, kunnen we deels onszelf verwijten. Doen wij alles wel zo goed? Of zitten we alleen maar te wachten tot we de kans krijgen met modder te gooien? Doorgeschoten cancelculture is trendy. Iedereen moet maar weg als er fouten zijn gemaakt. Er zijn er wel een paar die, volgens mij, echt weg moeten. Maar niet iedereen. Mensen hebben ook recht op fouten. Sterker nog. Mensen die in het verleden regelmatig op hun bakkes zijn gegaan, zijn meestal gepokt en gemazeld voor de toekomst. In de V.S. was bij banken een hele tijd gangbaar dat je eerder een lening kreeg als je een keer failliet was gegaan. De redenering erachter was dat die groep waarschijnlijk niet meer dezelfde fouten zou maken die tot een faillissement kunnen leiden.
Wij zouden mensen, juist in publieke functies, na een fout niet meteen naar huis moeten willen sturen. Dat is natuurlijk wel afhankelijk van het soort fout. Als iemand willens en wetens de boel belazerd en dan roept ‘foutje, bedankt’, mag (moet) natuurlijk wél direct naar huis.
Wijs gerust, voor je eigen gezondheid, met het beschuldigende vingertje. Doe dat wel met de nodige zelfreflectie.
En gun jezelf en die ander een tweede kans.
Disclaimer: Gratis lezen mag, donaties zijn welkom en kunnen via:
vadertje.backme.org
