De stelling die ik tegenkwam op Twitter was samengevat: “Ironie en schaamte betekenen niets, zolang je maar kwaad wordt.” En het is waar. Althans op Twitter. Maar ook in de maatschappij zelf. Denk ik. Mensen die een grap maken op twitter worden binnen de kortste keren afgebrand. Mensen die grappen niet meer als zodanig herkennen. Mensen die de smaak van ironie niet meer kennen. En echt niet alleen domme mensen. Of mensen waar je het van verwacht. Veel mensen waar je het juist niet van verwacht. Maar hoe komt dat dan toch? Als ik een grap niet zie en ga daar serieus op in schaam ik me als iemand me erop attent maakt dat het een grap was. Het schaamtegevoel bij veel andere mensen lijkt verdwenen. Ook als je zegt dat het een grap was.
Dat is vaak zelfs een trigger om nóg kwaaier te worden.
Het komt door zoveel dingen. We lopen op onze tenen. Mensen houden elkaar ongezond veel in de gaten. Om als wolven erop te duiken als iemand een misstap begaat. En die misstappen zijn plotseling overal. Tot voor kort: mondkapje vergeten of hij zit niet goed over de neus? Burn. Blote borsten op FB, Insta of Twitter? Burn. Te dik? Burn. Te dun? Burn. Cancelen en shamen is aan de orde van de dag. En dan de grappen. Dat is misschien onderhuids nog wel het meest verwoestende. We zijn onze humor aan het verliezen. De woede die overal ontwaakt vreet ’t op. En zonder humor zijn we verloren. Dan kunnen we niet meer relativeren.
Begrijp me niet verkeerd. Er is zat om kwaad over te zijn in de wereld. Dat is er altijd wel. Hoewel het meer dan ooit lijkt. Het gaat er nog steeds om hoe mensen met die boosheid omgaan. Soms lijkt het alsof de woede maar willekeurig in de rondte wordt uitgespuwd. Gewoon om het maar kwijt te zijn. Als dat zo is, is er wat fout gegaan. Wat weet ik niet precies. Ik weet wel dat we op de verkeerde weg zitten. Door je woede de vrije loop te laten, raak je het maar tijdelijk kwijt. De geleegde tank moet ook weer worden gevuld. En dan wordt meestal ‘nieuwe’ woede.
Gedeeltelijk snap ik het wel. We moeten met zoveel zaken tegelijk rekening houden. Je weet nooit meer precies of je iets wel of niet goed hebt gedaan. En als twijfel in de knoop komt, volgt woede al snel. Woede uit onmacht. Ikzelf heb er ook last van. Ik ben voorzichtiger geworden. Althans, dat heb ik geprobeerd. Het werkt niet. Ik moet mezelf blijven, met al m’n fouten. Anders word ook ik een speelbal van onverteerbare boosheid. En dat wil ik niet. Ik zie het bij andere mensen en ik vind het lelijk.
Ik word wel van een hoop dingen triest. Vanavond nog. Ik weet nu al dat ik hier aan zal denken bij alle voetbalwedstrijden die ik nog in mijn leven ga zien. Ik zat de voetbalfinale tussen Italië en Engeland te kijken toen ik een melding van instagram kreeg. Iemand die ik volg had iets gepost. Snel keek ik op mijn telefoon en zag deze foto:
Dit komt uit een Engelse campagne tegen huiselijk geweld. Het bloed op het gezicht van de vrouw stelt het rode kruis voor waarmee Engelse voetbalsupporters zich schminken voor wedstrijden van hun nationaal elftal. De foto werd begeleid door de tekst dat tijdens voetbalwedstrijden van het Engelse nationale elftal het huiselijk geweld tegen vrouwen met 26% stijgt. Met 38% als ze verliezen.
Engeland heeft verloren.
Disclaimer: Mijn stukjes kun je gratis lezen, doneren? Graag! Dat kan via:
vadertje.backme.org
