Lieve lezers, volgers en donateurs,
Gisteren hebben jullie mijn stukkie gemist. Mijn vaste donateurs ook hun stukje in hun mailbox. Dat zit zo. Hoewel ik niet echt een vast patroon heb voor het schrijven van mijn stukjes, schrijf ik ze meestal ’s avonds laat. Dat vind ik prettig. Dan is de dag op z’n stilst. Dat was gisteren ook het plan. Op Twitter zou ik eerst deelnemen (als luisteraar) aan de #mankementenshow. Dat gebeurde in een onlangs toegevoegde extensie van Twitter, ‘Twitter-Spaces’. Dat is Twitter’s antwoord op de populaire app ‘Clubhouse’. Het principe is een beetje als een radioshow. In dit geval waren er een gastvrouw en twee gastheren. Respectievelijk Stella Bergsma, Willem Treur en Jelmer Visser. Zij kunnen de gasten die zich in hun ‘room’ bevinden spreekrecht geven.
Daar zat ik dus bij. Als luisteraar. Mijn voornemen was om na de mankementenshow mijn stukkies te schrijven. En toen gebeurde er iets vreemds. Ik kreeg vanuit het niets een hoofdpijn zoals ik ‘m nog nooit had gehad. Ik zag letterlijk alles dubbel en het zweet gutste van mijn lijf. Ik kon slechts stil zitten. Niets doen. Na ongeveer een half uur keek ik niet meer scheel en stond ik voorzichtig op. Nog twee trappen overwinnen dan kon ik veilig in bed liggen. Dat lukte. Telefoon in de aanslag. Met de SMS versie van 112, voor mensen die niet kunnen spreken, onder de knop. Niet nodig, gelukkig.
De hoofdpijn was ondertussen wat gezakt, maar nog wel prominent aanwezig. De duisternis hielp. Ik was bijna in slaap gevallen toen ik, ook plotseling, moest hoesten. Soms loopt er vocht (snot) vanuit mijn stoma mijn longen in. Niks aan de hand, dopje uit, even hoesten, afvegen, klaar. Maar dit was bloed. En het hield niet op. Voor de tweede keer in korte tijd was er een ader in mijn keel gesprongen. En dan moet ik mijn bed uit. Rechtop zitten, deppen, schoonmaken enzovoorts. Tot het stopt. Uiteindelijk was ook dat gelukt en kon ik eindelijk terug naar bed en een diepe slaap waar ik zo langzamerhand intens naar verlangde.
Dochtertje Fleur (7) was gelukkig door alles heen geslapen. Zij was gisteren na een klein weekje bij haar moeder, weer even een paar daagjes bij papa. In haar afwezigheid ben ik overdreven druk geweest. Zeggen ‘ze’. Ikzelf vind natuurlijk van niet omdat ik nogal eigenwijs ben en denk dat ik alles onder controle heb. Al een week ben ik druk in de tuin. Die klus had me vroeger hooguit een dag gekost. Vier dagen ben ik er inmiddels druk mee. En nog niet klaar. Dat komt omdat ik om de haverklap pauzes neem. Deels noodgedwongen door kortademigheid. Deels omdat dat met mijn conditie gewoon verstandig is.
Dat drukke gedoe zou een verklaring kunnen zijn voor de hoofdpijnaanval (waar ik toch wel een beetje van geschrokken ben). Mijn fysieke inspanningen in combinatie met iets te veel stress. De afgelopen dagen moest ik van alles regelen voor de aanstaande echtscheiding inclusief een (zoom)gesprek met betrokkenen en het echtscheidingsbureau. Dat verliep op z’n zachtst gezegd nogal stroefjes. De nasleep van die ‘meeting’ zorgde voor nogal wat onbegrip tussen mij en mijn aanstaande ex. Ik blijk dat slecht te trekken en werd er zelfs fysiek onwel van.
Goed. Dat was wellicht iets teveel uitleg voor het ontbreken van mijn stukkies gisteren. Maar beter teveel uitleg, dan te weinig.
Jullie hebben er tenslotte recht op.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is tof.
vadertje.backme.org
