Peter R. de Vries is dood. En we zijn er kapot van. Terecht. Toen hij neergeschoten was voor de studio van RTL Boulevard op het Leidscheplein in Amsterdam, ging er een golf van verontwaardiging door het land. “Nee! Niet weer!!”, was het eerste dat ik dacht. Daarna verdriet. Verdriet om het aangedane leed. Voor iedereen die Peter aan het helpen was. Voor zijn familie en vrienden. Een kettingreactie van verdriet. Verdriet om de woede van onmacht die bij dit soort gebeurtenissen geen plek kan vinden. Verdriet omdat we hier geen plek voor zouden moeten zoeken. Verscheurende onmacht.
Daarna hoop. Hij leefde nog. Door het hoofd geschoten, maar nog aan het knokken. Knokken om terug te keren. Het hele land hoopte met elkaar mee. Dat hij het zou redden. De eerste dag een beetje hoop. De dagen daarna steeds een beetje meer hoop. In mijn hoofd had ik een scenario geschetst met slechts één uitkomst. De beste. Naarmate de dagen verstreken werd dat scenario waarheid. Hij zou het redden! Alles zou goed komen. Dat staat vast.
Maar zo liep het niet.
Ze hadden hem toch te grazen genomen. Ik kon het niet geloven. Hij zou het redden, verdomme! Het stond toch in mijn hoofd geschreven? Nou, dan! Dit kon niet waar zijn. De schok van het nieuws van zijn dood raakte me vol in m’n gezicht. Ik had er geen rekening meer mee gehouden. En weer ging alles door me heen wat er ook door me heen ging toen hij was neergeschoten. Exact dezelfde gedachten. Voor zijn arme familie en vrienden die, waarschijnlijk tussen hoop en vrees, aan zijn bed hebben gezeten. Misschien wel biddend. Misschien wisten zij wel dat dit kon gebeuren. Ik hoop dat zij, want alleen zij, de familie en hechte vrienden, verdienen er wel een plek voor te kunnen vinden. Dat zij niet verdrinken in eeuwigdurend verdriet en onmacht.
Peter R. de Vries, misdaadverslaggever, strijder tegen onrecht, bn-er, tv-persoonlijkheid, onverschrokken held van het volk. Maar vooral mens. Met ouders. Met kinderen. Met geliefden en vrienden. Dat in de eerste plaats. Heel erg veel mensen zullen hem missen. En het is van een ongekende misdaad tegen de mensheid dat mensen gedwongen zijn hem te missen. Door de daders. Zij verdienen geen mededogen. Al heeft niemand daar iets aan.
“Revenge is mine, said the Lord,” aldus de Bijbel.
Het zou mooi zijn als Peter dat zelf kon doen. Uit de dood herrijzen om zijn moordenaars tot aan het eind der dagen te achtervolgen. Maar waarschijnlijk doet hij dat eerst bij de moordenaars van anderen.
Rechtvaardigheid voor alles.
Je zult niet vergeten worden, Peter R. de Vries (14 november 1956 – Amsterdam, 15 juli 2021 †).
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is tof.
vadertje.backme.org
