Want daar zit ik. In de marge. Een gewone man met een bewogen leven achter de rug en nog wat voor de boeg. Ook bewogen misschien, maar liever niet. In mijn leven heb ik veel uitgevroten. Veel daarvan zou ik achteraf anders hebben gedaan. Sommige dingen zou ik zelfs helemaal niet meer doen. Op veel ben ik niet trots. Waar ik wel trots op ben is mijn arbeidsethiek. Werken voor je geld. Niet zeuren, schouders eronder. Een bloedhekel had (en heb) ik aan mensen die het bij het minst of geringste opgeven en de makkelijkste weg kiezen. Uitkeringen zijn er voor de behoeftigen. De mensen die het echt nodig hebben. Mensen die écht niet kunnen werken. De reden maakt niet zoveel uit. Het kan of het kan niet. Veertig jaar, give or take, heb ik gewerkt. En nu ben ik behoeftig. Fysieke ‘ongemakken’ (om maar even een understatement te gebruiken) zorgen ervoor dat ik permanent volledig afgekeurd ben voor de arbeidsmarkt.
Omdat ik, en de professionele medische zorg, mijn medische toestand al lang en breed hadden vastgesteld, besloot de nitwit-keuringsdokter van het UWV dwars te gaan liggen. Daarmee dwong hij me om met mijn zieke donder een jaar van mijn leven te verspillen aan een slopend gevecht met het UWV. Tot aan een hoorzitting toe. Die strijd heb ik in mijn eentje gevoerd en gewonnen. Ik ben van mezelf niet wraakzuchtig maar ik hoop dat de keuringsarts die mij in zijn dossier had, zelf ziek wordt en een dokter krijgt toegewezen zoals hijzelf was. Wat een vreselijke man was dat.
Mijn medische conditie zorgt ervoor dat ik niet veel meer kan dan schrijven. Dat is geen straf. Maar ook dat kost energie. En om de een of andere reden loopt die tank langzaam leeg. Ik verwacht wel een omslagpunt, maar tot nu toe is het verloop neerwaarts. Ik heb mezelf toegelegd om een aantal schrijfprojecten ter hand te nemen. Vooralsnog ben ik blij als ik elke dag mijn twee stukjes kan schrijven. Dat lukt gelukkig voor 99% van de dagen. Extra complicatie is dat ik op zeer korte termijn ga scheiden. Dat hakt er nogal in. Op financieel gebied. Ook op andere vlakken natuurlijk, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Want dit is een ‘roep-om-hulp’ stukkie.
Jullie hulp, om precies te zijn. Ik ben niet zelfvoorzienend. Ik heb een arbeidsongeschiktheidsuitkering en binnenkort ben ik óók nog eens afhankelijk van allerlei subsidies. En daar krijg ik ontzettende jeuk van. Daarom zijn donaties harder nodig dan ooit. Ik ben mijn trouwe donateurs dankbaar. En dat ze mij blijven steunen is hartverwarmend. Ik voel me dankzij hun gewaardeerd. Zij geven mij mede de zin om door te blijven schrijven.
Maar ik heb er meer nodig, veel meer zelfs. Het kan al vanaf 2 euro per maand. Graag wil ik blijven schrijven. En dat kan ik het beste als ik zo min mogelijk zorgen aan m’n kop heb. Dus: schreeuw het van de daken, bel je vrienden, stop wat je aan het doen bent en deel het op facebook, twitter, insta en welk platform je ook maar kan vinden en help!
Mijn dank is bij voorbaat groot.
Uit liefde voor het geschreven woord
Disclaimer: Mijn krabbels blijven gratis beschikbaar, vaste donateurs krijgen een extraatje.
Check: vadertje.backme.org
