Een koe gaat zwemmen in Limburg en wordt in Brabant uit het water gehaald.
Een dolgelukkig echtpaar is oprecht dankbaar dat onverwacht hun huis door vrijwilligers wordt beschermd met zandzakken. Tegen het stijgende water. De man wijst naar het een paar bloemen die dapper hun kop nog net boven het water uitsteken. “Die staan op de tuintafel,” zegt de oude man. Hij lacht met tranen in zijn ogen. Zijn vrouw houdt het niet droog en huilt er nog wat water bij. De dochter troost. Hartverscheurende en hartverwarmende beelden van getroffenen en vrijwilligers.
Een dansleraar houdt een ‘persconferentie’ en ontkent wat iedereen zelf heeft kunnen zien. In Limburg.
Een dansleraar daagt een erkend en gerespecteerd viroloog voor de rechter. Diezelfde viroloog werd door een soldaat naar het leven gestaan totdat de soldaat een einde aan zijn eigen leven maakte.
De dansleraar en (voormalig) soldaat hebben een grote schare volgers.
Politici worden openlijk bedreigd in het hart van onze democratie. Het binnenhof. Activisten kunnen niet met pannen omgaan.
Journalisten worden in elkaar geslagen als zij het nieuws verslaan. Anoniem moeten zij tegenwoordig rondrijden.
Wokies hebben geen humor. Te druk met op anderen letten.
Als je wilt deugen wordt je al gauw een watje genoemd. Of, nog erger, emotioneel uitgedaagd.
Cabaretiers durven niet meer over alles grappen te maken. Pas op je woorden of je wordt vermoord.
Het welzijn van anderen is ondergeschikt geworden aan de ontketende boosheid.
En dan krijg ik regelmatig te horen dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.
Ik hoop ’t. Dan komt het met míj wel goed.
Disclaimer: Gratis lezen mag. Doneren wordt hogelijk gewaardeerd.
Uit liefde voor het geschreven woord.
