De wereld draait door. The show must go on. Dat is het leven. Alle clichés kun je erop loslaten, maar het voelt ranzig. Telkens als een collectief icoon sterft, is er vlak daarna het ongemak. In één uitgerekte explosie wordt al het leed, verdriet, verontwaardiging en rouw gepropt om maar zo snel mogelijk weer over te kunnen gaan tot de orde van de dag. Bij mij jeukt het altijd voor langere tijd. Mede veroorzaakt door het ongemakkelijke gevoel dat ik er gratis bij krijg door die explosie. In die explosie gebeuren nare dingen. Voor- en tegenstanders van Het Icoon kunnen het vaak niet opbrengen de strijdbijl voor even te begraven. Respect tonen. Even samen verdrietig zijn om een overleden mens. Een soort van consensus. Dat zou het minder moeilijk te accepteren maken. Het Icoon wordt tot wapen gemaakt. Als instrument voor de Wijzende Vingertjes Gemeenschap. Daar wordt het jeukende ongemak geproduceerd. Het is respectloos. Vooral naar de mensen die dichtbij Het Icoon stonden. Hun 
verdriet wordt slechts noemenswaardig als ook dat als wapen kan worden ingezet om andersdenkenden neer te sabelen. Los daarvan staat de snelheid waarmee we terug gaan naar de orde van de dag. Vaak is na een paar uur de ergste storm al weer geluwd. Daarna druppelt er mondjesmaat nog wat binnen. Zeggen wat je wilt valt onder de VvMU waar ik een absoluut voorstander van ben. Binnen dat kader kun je er ook voor kiezen om NIETS te zeggen. Dat is een vrijheid die net zoveel waard is als IETS zeggen.
We zijn dichtbij een samenleving waarin men elkaar zelfs niet meer ‘verdrietruimte’ gunt. Onvermogen om je in iemand anders te verplaatsen. Of onwil. Of allebei. Het is op te lossen. Denk aan je eigen, grootste verdriet. En denk dan: “zo voelt die ander zich nu.” Het kan een openbaring zijn. Het is lastig. Dat begrijp ik. Zeker als je het moet toepassen op iemand waar je het hartgrondig mee oneens bent. Tel daar de druk van je bubbel bij op en empathie verdwijnt als sneeuw voor de zon.
En dan ben je trouwens al een station gepasseerd. De rem had al ingetrapt moeten worden aan het begin. Als de ‘explosie’ op ontploffen staat. Dan probeer ik altijd te denken dat er nu mensen verdriet hebben dat niet overstemd mag worden. Degenen die bij het overlijden waren. De geliefden. Zij hebben al verdriet op het moment dat het nieuws van de overleden Icoon ons nog moet bereiken. Dat gegeven alleen al zou voor terughoudendheid moeten zorgen. Maar dat doet het niet. Er wordt nietsontziend overheen gewalst. Nooit zie ik iemand, na het optrekken van de rookwolken, die eruit komt als beter mens. Wel andersom. Er heerst een pandemie van geestelijke armoe. En die heeft ontelbare varianten.
En slechts één vaccin: empathie. Gebruik het zo vaak je kan.
Het helpt tegen jeukend ongemak.
Disclaimer: gratis lezen, prima. Doneren jeukt op zeker niet en kan via:
vadertje.backme.org
