Bij ons (ik en mijn aanstaande ex Linda) laatste-poging-gesprek zei Linda iets waar ik al een tijdje sinds dat gesprek mee rondloop. Ze zei iets in de trend van “dankzij jou ben ik de vrouw geworden die ik nu ben”. Het zijn niet haar letterlijke woorden maar ze kwamen erop neer. Behalve de van nature opkomende sarcastische gedachten, moest ik denken aan een liedje uit de jaren ’80 van de Human League – Don’t you want me.
The five years we have had have been such good at times
I still love you
But now I think it’s time I lived my life on my own
I guess it’s just what I must do
Het cursief gedrukte is een stukje uit dat liedje, dat voornamelijk gekenmerkt wordt door een miepende kerel die het allemaal niet kan geloven en een vrouw die daar lekker kak aan heeft. En ik denk: ben ik die kerel? Niet echt natuurlijk, maar de miepende man die het allemaal niet kan geloven omdat hij het toevallig niet zag aankomen? Ik vrees van wel. Ik heb gezwolgen in zelfmedelijden, ongeloof, woede en alle cliché emoties die erbij horen. Krampachtig was ik bereid me aan elke strohalm vast te klampen. Ik heb me gedragen als de vent waar ik normaal gesproken snuivend op neerkijk. Ironie tussen m’n ogen. Met een moker.
Het liedje geeft ook de scheiding der geesten aan. Ik weet zeker dat Linda dit liedje anders ‘hoort’ dan ik. Linda hoort de fouten en de zaken die niét van toepassing zijn. Ik hoor de boodschap en stoor me niet aan de onvolkomenheden. In onze ‘goeie’ tijd wisten we dat van elkaar en zagen het als aanvullingen op elkanders tekortkomingen. We hadden dat bij zo’n beetje elk onderwerp. Al ’n tijdje was dat concept gewijzigd in onbegrip. Geen idee hoe dat erin is geslopen. Net zoals bij Linda en mij komt het niet meer goed in het liedje. Dat weet ik natuurlijk allang. Acceptatie neemt nogal wat tijd in beslag.
The Human League was typisch voor de jaren ’80. Je werd doodgegooid met dat soort bandjes. Het post-punk tijdperk. New Wave. Pffft. Een klein rotgolfje was het. Het was mijn tijd van onbezonnenheid. Liefdesverdriet had ik niet. Het ging om botvieren van lusten. En die waren er genoeg voor een twintiger met een zak vol coke, wat geld en bravoure. Het was een nietszeggend tijdperk met uitsluitend korte relaties. En die gingen nooit over de liefde. Als de liefde te dichtbij kwam, renden we heel hard weg. Dát was niet de bedoeling! Zo snel mogelijk naar de tap en het lijntje. Gefeest moest er worden!
In die tijd heb ik twee liefdes van me afgestoten, die ik in elk ander tijdperk dichtbij me had gehouden. Wat dat met mijn verhaal heeft te maken?
Niets. Behalve als je in Karma gelooft. Dan krijg ik nu wat ik verdien.
Fuck. Karma.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is goed voor je karma … en kan via:
vadertje.backme.org
