De oudste dochter was er ruim voor twaalf uur. De beste vriendin van de oudste dochter was er al een tijdje. Bij mij thuis. Vroeger waren ze klasgenootjes en zij kwam regelmatig over bij mij over de vloer. Vierentwintig jaar geleden. Toen was ze twaalf. Ook toen was ik gescheiden. Alleen van iemand anders. Nu is zij zelf moeder. Haar zoon is zes. Zij is altijd een vriend van de familie geweest en zal dat altijd blijven. We hadden elkaar al veel en veel te lang niet gezien. We weten allemaal waardoor. En dat terwijl ze op maar vijf minuten lopen afstand woont. Zij is getrouwd met een van de beste vriend van de man van de oudste dochter. Ieders wereldje is klein. Dat blijkt maar weer. De oudste dochter was hier met een reden. Mijn chirurg zou vandaag bellen. De dokter heeft een plan bedacht dat tot een vorm van spraak bij mij moet gaan leiden.
De richttijd die zij opgegeven had, was vanaf 12:10. Het werd tegen vijven. Onbedoeld bezorgde ze ons een fijne dag. Behalve de meerdere malen uitgesproken ergernis over uitblijven van het verlossende telefoontje, hebben we ons prima vermaakt met praten, lachen, eten en de kinderen. De oudste dochter heb ik afgelopen weekend gepromoveerd tot Hoofd Communicatie. In mijn online dossier heb ik alle telefoonnummers van mijn aanstaande ex, vervangen door het nummer van mijn oudste dochter. In een email aan het behandelteam, waaraan de chirurg leiding geeft, heb ik haar op de hoogte gesteld van de wijziging. Dus wie werd er als eerste gebeld? Juist. Mijn aanstaande ex. Nu is dat op zich geen probleem (we hebben geen vechtscheiding), maar ik ergerde me wel even aan het gebrek aan belangstelling voor niet geheel onbelangrijke communicatie.
Over de telefoon, toen ze eindelijk mijn oudste dochter, had gebeld ontvouwde ze snel en doelmatig haar plan. Narcose (roes), stemprothese eruit rukken en een nieuwe plek geven. Van te voren een afspraak met de anesthesist en inplannen van een dagopname. Op de eerder gemaakte slikvideo waren geen duidelijke obstructies zichtbaar. De slokdarm is vrij maar de lucht die nodig is om te spreken komt niet door de prothese heen. Dus moet er gesneden worden. Operatie door één van de twee andere capabele dokters. Gebarend naar mijn dochter (de telefoon stond op speaker) maakte ik duidelijk dat ik dat niet wilde. Ik wilde haar als opererend arts. Ze voelde zich gevleid, maar ze gaat aankomende zaterdag twee weken op vakantie. Ik maakte duidelijk dat ik het geen probleem vond om te wachten. Aldus gaat geschieden.
Tussen de regels door had de chirurg ook nog even excuses gemaakt voor het late tijdstip. “Maar er was een O.K. doorheen gekomen.” Spoedoperatie, dus. Elk excuus had ik aanvaard. De arts die elf uur lang in Menno heeft gesneden om hem van een tumor te bevrijden en hem daarmee een verlenging van zijn leven biedt, heeft wel wat krediet opgebouwd. Bovendien vind ik haar een fantastisch mens. Droge humor. Type ‘niet lullen, maar poetsen.’ En verder gewoon aardig. In ieder geval tegen mij. Afgelopen keer dat ik er voor controle was, zei ze zelfs dat ze m’n ‘kop met haar leuk vond staan.’ Ze zei het spontaan. Iets uit haar rol. Ik vond het schattig.
De oudste dochter was, behalve het bevredigende nieuwe plan, ook om een andere reden blij dat het telefoontje eindelijk was gekomen. Ze kon naar huis. Ze móést haar kind zien. En dat snapte ik maar al te goed. Ik had allebei mijn kinderen de halve dag bij me gehad.
En daar werd ik heel erg blij van.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is een goed plan!
Mijn geschreven woord steunen kan via: vadertje.backme.org
