Een dagje uit. Dat vinden mijn oudste dochter en ik het tegenwoordig als we samen naar het ziekenhuis moeten. We zijn niet verwend met uitjes de afgelopen anderhalf jaar. We vinden het allebei heerlijk om samen op pad te zijn. Het maakt eigenlijk niet uit waar naar toe gaan of moeten. Vanochtend waren de voortekenen niet goed. Ik checkte nog even de agenda in ‘mijndossier’ van het VUMC Amsterdam en in plaats van drie stonden er nog twee afspraken in. Geen idee wat die derde was. Ik weet alleen dat-ie erin stond. Nah, ja. Het scheelde twee uur, dus heel erg vond ik het niet. Mijn eerste afspraak was om kwart voor twaalf op de afdeling waar ik mijn bestralingen heb gehad. Dacht ik. Fout. Dat bleek kwart voor één. De oudste dochter zou een uur van te voren er zijn. Drie kwartier van te voren sloeg de paniek toe. Met een video-call (liplezen op afstand lukt wonderwel) bracht ik mijn paniek over.
Uiteraard had mijn dochter ze wel allemaal op een rijtje. Paniek om niks bij mij en een kalme dochter aan wie ik het gewoon over had moeten laten. Achteraf zie ik het maar als een proeve van bekwaamheid, aangezien zij de taken van mijn aanstaande ex geleidelijk aan het overnemen is. Althans als het aankomt op ziekenhuizen en communicatie. Cum Laude geslaagd. Bijkomend voordeel is dat ik haar dan vaker zie. En dat beschouw ik als een grote gift. Ik geloof niet dat er iemand is, is geweest of gaat komen waar ik trotser op ben dan op mijn oudste dochter. Haar bestaan maakt mijn leven dragelijk. Natuurlijk nog meer mensen (ik noem even mijn jongste dochter Fleurtje en broer Henk), maar zij vormt de hoofdmoot van dat taartje.
We kwamen, na slechts één verkeerde afslag te hebben genomen, nog steeds ruimschoots op tijd bij het ziekenhuis aan. Vanuit de parkeergarage die we zo goed kennen, was de ‘corona-loop-route’ nog steeds van kracht. Mijn ‘vriendin’ die ik dagelijks zag tijdens mijn bestralingen stond daar nog steeds met alle benodigde kalmte de bezoekers de juiste kant op te wijzen. Ze herkende me niet. Een grote krullenbol en geen mondkapje maakte me onherkenbaar. Ik liet het zo. Bij de ingang stond een beveiliger. Alleen aan de ‘V’ op zijn donkerblauwe colbertje kon je zien dat hij van de beveiliging was. Ik zag meer een doodgraver in hem. Hij had de houding van een gier. Lang, maar broodmager, grauw gezicht, grijs haar en licht kalend bovenop zijn hoofd. Hij vroeg aan mensen die zonder mondkapje het ziekenhuis binnen wilden of ze bekend waren met de anderhalve meter regel en of ze in staat waren zich daaraan te houden. Iedereen zei ja. Uiteraard. Slechts een enkeling droeg een mondkapje. De mensen waaraan je kon zien dat het er niet best voorstond met hun gezondheid.
Op de ‘bestralingsafdeling’ liep een rilling over mijn lijf toen ik daar binnenliep. Heel even. Daar werd ik wel direct herkend. Het was druk en we moesten een tijdje wachten. Het was een controle consult bij een van de dokters die verbonden was aan de afdeling. Zij had een zo goed als kale man verwacht. Mijn profielfoto in ‘mijndossier’ rechtvaardigt die gedachte. Altijd leuk als je mensen kunt verrassen. Het mondkapje ging even op omdat ze de klieren in mijn nek moest bevoelen. Verder had ze veel vragen. Geen aanleiding tot zorgen. Zeker niet nu vaststaat dat er binnenkort toch van binnen wordt gekeken. Bij twee verschillende ziekenhuizen nog wel. Toe maar. Maar daar kom ik nog op terug.
Twintig minuten te laat om van de mondhygiëniste te horen te krijgen dat mijn gebit op afbrokkelen staat en ik als de sodemieter weer met speciale fluoride tandpasta moet gaan poetsen. Dan is het nog te redden. Ik heb nog 8 tubes tegoed. Morgen bezorgt de apotheek de eerste twee.
Al met al een gunstig dagje. Niet in de laatste plaats omdat het een ‘uitje’ met m’n dochter was.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is top en kan via:
vadertje.backme.org
