Maar dan anders. Door mijn kankerperikelen sinds de ontdekking van een keeltumor, augustus vorig jaar, zou ik haast vergeten dat ik vanwege allerlei andere kwalen al een vaste klant was bij de diverse ziekenhuizen. Om maar gelijk de meest urgente erbij te pakken: jaarlijkse controle via een maag-endoscopie controleren op zwakke aderwanden en, indien nodig, dichtnieten, -lijmen of met elastiekjes afbinden. Dit om te voorkomen dat een maag- of slokdarmader spontaan knapt en ik daar een (mogelijk fatale) maagbloeding aan overhoud. Dit gebeurt door mijn vaste MDL arts in TerGooi Hilversum. De reden dat het nu urgent is, is dat de laatste in 2017 is geweest. Kanker, covid-19 en nog wat zaken hebben voor dit onverantwoorde uitstel gezorgd. Normaal gesproken gebeurt deze ingreep met een mild roesje zonder verdere voorbereiding. Vanwege de keeltumoroperatie wordt nu alle voorzichtigheid in acht genomen en ga ik onder een pittig roesje.
En dat valt onder voorbereidende verantwoordelijkheid van de anesthesie.
Ik moest mij daarom vandaag melden bij die afdeling voor een tweetal afspraken. Een dame van de de ziekenhuisapotheek bracht mijn huidige medicijngebruik in kaart. Daarna een afspraak met iemand die de anesthesie-vragenlijst moest doornemen. Ik denk dat hij een IC verpleegkundige was, maar dat weet ik niet zeker. Of iemand in opleiding. Hij was jong en hij kon zo van de cover van een doktersromannetje zijn afgehaald. Een klassieke adonis. Met hem begon de lol ook een beetje voor mij. Het was sowieso raar om daar te zitten. Het leek wel 2017. Ik was namelijk met mijn aanstaande ex Linda. En hoe je het went of keert, dat was raar.
Het was zo gelopen omdat bij TerGooi Linda nog steeds als mijn contactpersoon staat en dus alle voorbereidende gesprekken (telefonisch) heeft gevoerd. Het was niet handig om dan Linda op het laatste moment te vervangen voor mijn nieuwe Hoofd Communicatie, dochter Natasja. Ik kon mij wonderwel goed afsluiten van alles wat me (nog steeds) dwarszit en de neutrale toeschouwer zou zomaar kunnen concluderen dat we het gewoon gezellig hadden. Dat was tot op zekere hoogte ook zo. De ‘coverboy’ was vrolijk en nieuwsgierig maar had een hekel aan ‘al dat typewerk en dat voor de vrijdagmiddag’ zoals hij zelf zei. We hadden net heen en weer gepraat over mijn kankeroperatie. In dat licht vond ik het op zijn plaats om mijn medeleven uit te spreken. “Goh, joh, wat heb je het toch zwaar … ” Hij verstond me niet en Linda schoot in de lach. Ze was niet te beroerd om het even te herhalen.
De toon was gezet en de rest van het gesprek kabbelde op die manier voort. Ondertussen deed hij prima werk en pleegde tussendoor ook nog even overleg met de ‘Hoofd-Verdover’. Hij heeft meer zin in de ingreep dan ik. Hij checkte zijn agenda of hij volgende week donderdag moet werken. Dat was zo en daar was hij blij mee. “Dan kan ik erbij zijn, dat vind ik wel interessant.” Ik was in een milde bui dus liet snerende opmerkingen die op mijn tong lagen daar besterven.
Ik was tóch weer een middagje uit geweest.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is tof. Kan ik ook ‘ns uit!
vadertje.backme.org
