Generaties aan volksstammen stelden die vraag. De moeder aller vragen. Sinds onze hersenen tot nadenken in staat zijn en verder konden denken dan “Grmbl…ETEN!” is die vraag ongetwijfeld een der eerste vragen die mensen zich stelden. Filosofen breken er nog steeds hun hoofd over. Religies zijn erop gebaseerd. ‘De Zin van het Bestaan.’ Het grote ‘Waarom?’ De behoefte aan een antwoord op die vraag (of varianten daarop) is universeel. In iedereen schuilt die behoefte. Min of meer. Mensen die zich hebben aangesloten bij een religie hebben het betrekkelijk makkelijk. Leef een goed leven en dan zal je een goed eeuwig leven krijgen in het hiernamaals. Mensen die ‘heilig’ geloven in het bestaan van een God, geloven in de voorzienigheid. ‘Gods plan en Gods wil.’ Hou je aan Zijn lessen en alles komt goed. Zo rommelt iedereen wat aan in zijn eigen doctrine (bubbel). Die indruk krijg ik bijna altijd als ik mensen gadesla. We doen maar wat.
Mensen die twijfelen aan het bestaan van een Godheid of helemaal niet gelovig zijn, hebben het een stuk lastiger. Voor hen stopt het leven met de dood. Het grote niets. Het leven zonder bewustzijn. Weggevaagd van het bestaan. En wat heeft het leven dan voor zin? Hitler en andere massamoordenaars krijgen alleen maar straf in een wereld waarin ik niet geloof. Tijdens mijn leven is het een geruststellende gedachte dat in mijn gedachtewereld geen enkele gestorven hufter kan nagenieten van zijn daden. De herinneringen aan hun gruweldaden bestaan alleen maar bij de levenden. Zoals alles heeft dat ook een keerzijde. Hetzelfde geldt voor alle goeierds.
Hieruit zou je kunnen concluderen dat het helemaal niets uitmaakt wat je uitvreet tijdens je leven. En dat klopt. We hebben straks toch geen bewustzijn meer om de gevolgen te ondervinden. Of dat nu een lofzang of straf is. Of schuldgevoel. Of wat dan ook. Goed doen is, net zoals kwaad doen, een keuze. In mijn overtuiging kan die keuze alleen maar tijdens je leven verschil maken. En dan nog is dat maar heel beperkt. Vergetelheid ligt niet alleen in de dood opgesloten. Ook in de tijd zelf. Gruwelen en opvallende goedheid worden uiteindelijk geschiedenis. Een feit in een schoolboek. Gestript van de emotie die het heftigst wordt gevoeld in het heden.
Denk niet dat ik lichtvaardig tot mijn conclusies ben gekomen. Ik heb verschillende bijbels gelezen. Ik heb zelfs jarenlang gesprekken gevoerd met Jehova Getuigen. Daaruit kwam vooral de kracht van opvoeding naar voren. De Jehova’s die ik heb gesproken zijn in een Jehova-omgeving opgegroeid. Met de paplepel ingegoten. Momenteel geniet ik van het lezen van filosofen. Met name René Gude, die zich aan het eind van zijn bestaan intensief met de dood bezighield. Ik besef terdege dat gebrek aan kennis elke conclusie net zo plausibel als gebrekkig maakt. Vooralsnog ga ik ervan uit dat ons leven ontstaan is aan een aaneenschakeling van toevalligheden. Evolutie, zo je wilt. Met het ingebouwde instinct om te leven als sadistische toevoeging.
In een film hoorde ik eens zeggen dat het leven zin heeft ómdat het eindig is. Dat zei de ‘held’ uit de film tegen de ‘slechterik’ die onsterfelijkheid nastreef. Hij antwoorde dat de held dat fout zag. “Het enige leven dat telt is die van de onsterfelijke”, zie de slechterik. De slechterik heeft gelijk. Ik heb nog geen vrede met mijn sterfelijkheid gemaakt. Ik twijfel ernstig of me dat ooit zal lukken. Eerlijk gezegd denk ik ’t niet. Onsterfelijk zal ik ook niet worden. Ongetwijfeld gaat de wetenschap die mijlpaal een keer bereiken, maar dat zal niet tijdens mijn leven zijn. Een wankele troost is dat misschien mijn (klein)kinderen dat wel mogen meemaken.
Voor mij blijft het aanrommelen. Maar ook dat eindigt.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneer nu het nog kan!
vadertje.backme.org
