Waar het precies aan ligt, weet ik niet. Mijn desinteresse voor de Olympische Spelen. Misschien omdat ik het allemaal al zo vaak heb gezien. De lijdensweg naar de Spelen, de Race, de Winst, het Verlies, de Traan, de Lach. De verhalen zijn altijd hetzelfde. Alleen de namen en gezichten zijn anders. Elke interview is een deja-vu. Elk afscheid is hetzelfde. De treurzang van de verslaggever is steeds dezelfde (‘wat een verschrikkelijk triest einde van een glorieuze loopbaan in vul willekeurige sport in).
Eindeloze talkshows die elke vier jaar volgens dezelfde formule worden afgewerkt. Net zoals bij elk ander groot toernooi, trouwens. De verveling die toeslaat als je weet wat komen gaat. Natuurlijk doe ik nu al die sporters die zich een versuffing hebben getraind om erbij te zijn te kort. Maar ik heb het ze niet gevraagd, dus dat kan me niet zoveel schelen. Alsof ze het voor mij doen. Geen grotere egoïst dan de topsporter. Heel soms word ik nog wel eens verrast. Maar ook die verrassing overleeft mijn cynisme niet. Ik leg uit.
De apotheose van het hoogspringen. Twee hoogspringers zijn over. Een Italiaan en een Qatarees. Beide hadden in evenveel sprongen de hoogte van 2.37 mtr bedwongen. Een official legde hen een keus voor: allebei goud, of een barrage tot er één winnaar is. De Qatarees stelde een deling van het goud voor. Zonder antwoord te geven rende de Italiaan als een dolle weg en rolde als een sektelid op LSD over de grond. Euforie in het kwadraat. Allebei goud. Maar….!
Ik zag de Qatarees denken: “geen haar op m’n hoofd die eraan denkt om straks per ongeluk met zilver naar huis te gaan. Niet door die vermaledijde Italiaan.” Ze zijn vrienden, de Italiaan en de Qatarees. Althans volgens de Italiaan, die tijdens het verplichte interview het woord voert. De Qatarees heeft de Italiaan door een moeilijke periode heengesleept. Na een enkelbreuk. De Italiaan zag het allemaal niet meer zitten, maar zijn vriend praatte op hem in en overtuigde hem door te gaan. Ik kan het natuurlijk mis hebben en zal ongetwijfeld wel verweten worden dat ik een ongelofelijke azijnpisser ben, maar de blijdschap van de Italiaan stond haaks op de ingetogen lach van de Qatarees. Uit zijn hele houding sprak “wat, als … ?”
Of, en dat kan natuurlijk ook, is het zoals Wilfried de Jong schrijft in zijn schitterende column: “Twee gouden medailles en een stomme lul.”
Terwijl ik dit typ, komt het nieuws binnen dat de Nederlandse atlete Sifan Hassan de 5000 meter heeft gewonnen. Snel kijk ik even op Twitter. Ook daar euforie alom. Het hardst wordt gejuicht door lui die ik doorgaans vurige pleidooien zie houden om alles met een achternaam als Hassan toch vooral terug te sturen naar het land van herkomst.
Gelukkig is Sifan daar al. Home is where the heart is.
Disclaimer:
Gratis lezen mag, doneren natuurlijk ook. Je houdt mij in de lucht via:
vadertje.backme.org
