Lieve mama,
Wat hebben we een hoop meegemaakt. Jij en ik. En toch is het ons nooit gelukt écht vriendjes te worden. We voelden ons het prettigst bij elkaar als het oppervlakkig bleef. Natuurlijk houden we van elkaar. En niet alleen maar omdat ’t zo hoort. Ik besta voor de helft uit jouw genen, dan is er altijd wel iets om van te houden. Toen ik opgroeide waren wij altijd als eerste wakker. Zwijgend ontbeten we. Geen van beide had de behoefte om te praten. We genoten van de stilte. Dat zijn fijne herinneringen. Tot mijn vijftiende heb ik een bevoorrechte jeugd gehad. Mede dankzij jou. Je was er altijd. Met thee. Altijd weer die thee. En een milky way. Elke dag. Om 4 uur ’s middags.
Na de scheiding met papa ontspoorde ik. En niet zo’n beetje ook. Dat zal voor veel verdriet bij je hebben gezorgd. Dat werd niet uitgesproken. Zo gingen we niet met elkaar om. Geen diepgang. Alsjeblieft, zeg. Voor altijd zal ik je dankbaar zijn voor al die keren dat je me hebt opgevangen als ik weer eens een zooitje van mijn leven had gemaakt. Zonder morren en zonder vragen. Andersom was dat voor een tijdje anders. Ik heb het je lastig gemaakt met m’n gedram om antwoorden te krijgen op vragen die aan me knaagden. Nooit heb ik antwoord gekregen. Ik moest er oud voor worden om te begrijpen hoe wij met elkaar om moesten gaan.
Gelukkig had je Henk, je tweede zoon, die er altijd was. En nog steeds is. Hij houdt zielsveel van je en het kan niet anders of je hebt enorme steun aan hem gehad. Maar, lieve mama, weet dat ik altijd van je heb gehouden en dat altijd zal blijven doen. Wat er ook is gebeurd. Jij denkt daar hetzelfde over. Dat weet ik zeker. Op een ongrijpbaar niveau hebben we elkaar altijd begrepen. Ons contact was nooit intensief. Maar altijd echt. Je bent een rare. Dus ben ik dat ook.
En nu ga je dood. Binnen een paar weken, zeggen de dokters. Godverdomme. Plotseling moest je opgenomen worden in het ziekenhuis waar je nu ligt. Met je 82 jaar. Je verging van de pijn. Dichtgeslibde aderen. Overal ontstekingen. Je hebt het verborgen gehouden. Ik snap het wel. Je bent moe. Je wilt geen gedoe aan je lijf. Niet meer. Toen oma, jouw mama, stierf hield het leven voor jou ook op. Niet helemaal, maar wel voor het leeuwendeel. Je hebt nog geprobeerd er wat van te maken, maar de belangrijkste mens uit jouw leven was weg. Het had geen zin meer. Elke dag zorgde je voor haar. Een hechtere band tussen twee mensen heb ik zelden, misschien wel nooit, gezien. Zoiets vul je niet meer op.
Je bent niet bang voor de dood. Je hebt er vrede mee. Ik nog niet. Ik moet je eerst nog zien.
Dan heb ik er ook vrede mee. Tot gauw, lieve mama.
Disclaimer:
Gratis lezen mag, doneren ook en kan via:
vadertje.backme.org
