Waar ik al zolang voor vreesde, was eindelijk gebeurd. De Korsakov had me ingehaald en toegeslagen. Vroegtijdige dementie of Alzheimer was me ten deel gevallen. Ik ben vandaag in het VUMC geweest om met de anesthesist te praten over de aankomende operatie om mijn spraakprothese een nieuw plekje te geven. Volgens de brief die in MijnDossier (de digitale patiënten omgeving) van het VUMC is toegevoegd, heb ik aangegeven dat er geen noemenswaardige wijzigingen in mijn situatie zijn, in vergelijking met de vorige volledige narcose die ik onderging. Uit de brief kon ik ook opmaken dat ik duidelijk heb gezegd dat er geen veranderingen in mijn medicijngebruik zijn geweest. Zelfs mijn gewicht klopte. Geen vuiltje aan de lucht. Zou je denken.
Ik kan me helemaal niets herinneren van dat gesprek met de anesthesist vandaag. Sterker nog. Mijn geheugen maakt me wijs dat ik de hele dag thuis ben geweest. U begrijpt dat de paniek me om de oren sloeg. Dement! Alzheimer! Godsamme, ook dat nog! Alsof het lot me nog niet voldoende loeren heeft gedraaid. Maar wacht! Het kan natuurlijk ook een complot zijn. Dat is het!
Ik heb een dubbelganger. Een antivaxxer natuurlijk. Die wraak op me neemt omdat ik hem belachelijk heb gemaakt. Dat klinkt wel vergezocht. Maar ja. Die anesthesist is ook niet gek. Die weet natuurlijk ook wel wie hij op bezoek heeft gekregen. En mijn gegevens in de brief klopten. Dat denk ik tenminste. Niets is meer zeker. De anesthesist bevestigt zelfs een eerder gemaakte afspraak dat het planbureau van het ziekenhuis contact met me op zal nemen om de operatie te plannen.
Ik kwam er niet meer uit. In zak en as was ik weggezonken. Niemand in huis aan wie ik mijn (gebrek aan) gezonde verstand kon testen. Uiteindelijk heb ik, nadat ik mijn hartkloppingen tot een aanvaardbaar niveau had gekregen, mijn oudste dochter maar een berichtje gestuurd. Pure wanhoop, want ik wil haar eigenlijk niet storen, zie is aan het uitzieken van een flinke verkoudheid (denk ik … o mijn god, ik word gek!).
“Oh ja, klopt, de anesthesist heeft mij gebeld. Ik zou je nog een berichtje daarover sturen.” En “de anesthesist zei dat-ie gewoon wat dingen wilde checken, routine, wist ik veel dat-ie ook meteen een brief in je dossier zou zetten.”
Bijna had ik de telefoon gekust. Zo blij was ik. Ik was nog niet gek. Nu ja, niet gekker dan ik al was. Hoera! Niks mis met mijn geheugen. Nu ja, zat mis met mijn geheugen, maar geen nieuwe verdoemenis aldaar. Geen dementie of vroege Alzheimer. Geen alternatieve werkelijkheid en geen complot.
Ook geen dubbelganger. Geen spannend verhaal.
Jammer.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is niet gek en kan via:
vadertje.backme.org
Toch even schrikken, Menno! Blij dat je nog niet (volledig dan 😉) bent doorgedraaid. Had zelf een ‘O nee, ik word gek!’ momentje toen ik in een lokaal blad het verslag vond van een bewonersavond die bij mijn weten die avond zelf was afgezegd. Bleek dat het lokale gemeentebestuur de verslagen vaak al klaar heeft liggen voordat die plaatsvinden. Ze waren gewoon vergeten de krant te bellen om het stukje in te trekken.