Als een begrip teveel wordt gebruikt, verliest het aan waarde. Aan importantie. Aan kracht. Ik hoop al een tijdje dat dit met haat gaat gebeuren. Maar het tegendeel lijkt eerder aan de orde. Haat neemt in gebruik, intensiteit en volume alleen maar toe. Ik zit betrekkelijk vaak op sociale media en daar zijn uitingen van haat aan de orde van de dag. Haat tegen joden, tegen Palestijnen, tegen transgenders, tegen alle seksuele geaardheden, tegen religies, tegen vrouwen, tegen kleurlingen en kleurlozen. En ga zo maar door.
Omdat ik dagelijks zoveel van die vuilspuiterij tegenkom, vroeg ik me af of ikzelf ook haat. Voel ik haat tegen iets of iemand? Ik denk van niet. Niet omdat ik zo’n heilig boontje ben, maar de emotie die daarvoor nodig is heb ik niet. Woede kan niet lang genoeg bij me ‘rijpen’ om haat te worden. Wel ben ik vaak boos. Soms op groepen, soms op personen, altijd op veroorzakers van onrecht en misstanden. Omdat ik onderscheid maak tussen boos en haat moet ik dat voor mezelf wel kunnen duiden. Volgens mij kan ik dat wel.
Haat komt voort uit woede. Woede uit boosheid. Het moet borrelen. Gisten tot het stinkt. Woede wordt haat als het maar lang genoeg kan pruttelen op de bodem van de beerput. Daar vormt zich de ergst stinkende drek. Daarboven zit een laag woede die weer gevoed wordt met een constante stroom aan dagelijks boosheid. Specifieke boosheid. Elke vorm van haat heeft zijn eigen beerput. Je kan niet zomaar alle boosheid in dezelfde put donderen, dan krijg je hooguit een permanent verzuurde geest. Stinkt ook, maar is geen haat.
Bij mijn weten komt boosheid bij mezelf nooit verder dan het stadium van ‘woede’. Om daarna aan kracht te verliezen en via boosheid tot andere of geen emoties te worden gereduceerd. Regelmatig zelfs tot begrip. Begrip is niet hetzelfde als gelijkgestemdheid, maar aan inlevingsvermogen. Als dat aanwezig is, dan is de weg naar haat vrijwel onmogelijk. Ik ben blij dat ik voor mezelf die conclusie kan trekken. Haat is lelijk en wordt alleen maar lelijker naarmate het langer duurt. Wantrouwen is de katalysator die door alle lagen van de beerput de boel aanjaagt.
Haat is aanstekelijk en vindt gemakkelijk medestanders. Het lijkt op een uitdijende olievlek. Ik verzon vandaag de term #wantrauma. Dat is de collectieve kracht die de deksel van de beerput haalt. Een remedie heb ik nog niet gezien. Je zou zeggen dat de bestrijding van haat door z’n tegenpool moet gebeuren. Liefde. Maar ik zie het niet. Als je met liefde aankomt wordt je al snel gehaat door de ‘watjesbeerput’.
Hoewel het niet mijn sterkste kant is, probeer ik uitingen van haat te negeren. In de wetenschap dat een reactie alleen nog maar voor meer haat zorgt en ondertussen ben ik stiekem boos op haat.
Maar nooit lang genoeg om zelf een ‘hater’ te worden.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren is lief!
vadertje.backme.org
