Mijn kleinzoon Pim (0) wordt met een kleine maand 1 jaar. Op 2 september 2021 om precies te zijn. Dan is er een jaar voorbij sinds zijn geboorte. En wat een bizar jaar. Pim was voor een belangrijk deel een vrolijke noot in misschien wel het gekste jaar uit mijn leven. Ik zeg ‘misschien’ omdat ik nogal wat gekke jaren heb gehad. Daar zou ik een flinke duik in het verleden voor moet maken en behalve dat ik daar geen zin in heb, is het nog maar de vraag of ik me dat allemaal nog wel zo correct herinner. Ik vermoed van niet. Dus ik hou het voorlopig op dit jaar als de Gouden Medaille winnaar der Raarjaren.
Toen de moeder van Pim (mijn oudste dochter Natasja) haar best aan het doen was Pim het levenslicht te laten zien in het ziekenhuis van TerGooi Blaricum, hoorde ik in datzelfde ziekenhuis op dat zelfde moment één verdieping lager dat ik inderdaad kanker had. Leven en dood met alleen een systeemplafond ertussen, schreef ik destijds. Of woorden van die strekking. Nog ruim twee maanden zou ik mijn eigen Tom Waits-stem hebben. Nu, bijna 10 maanden later, ben ik nog steeds sprakeloos.
Vandaag een jaar én een paar dagen geleden zat ik bij Eva Hoeke aan de keukentafel met een rooie kop omdat ik een opdracht verkloot had. En zag ik ‘pluisje’ voorbij schuifelen. In haar columns ook wel de Man genoemd. Een dag die elk ander rotjaar goed gemaakt zou hebben. Als onderdeel van die fijne cursusdag zat nog een vervolgje. Een zoom meeting over een ingezonden column die de cursisten hadden opgestuurd. Geschreven met de wijsheid opgedaan tijdens de cursus. Ik kan me herinneren dat ik zenuwachtig was. Als een leerling voor een examen. Als ik eraan terugdenk moet ik elke keer weer gniffelen om mezelf.
De aanmoedigingen die ik in dat zoom gesprek van Eva kreeg gaf me een euforische boost. Ik kreeg zin om allerlei schrijfprojecten waar ik maar half of mondjesmaat aan was begonnen af te maken. Boeken vol zou ik gaan schrijven. In mijn hoofd zag ik hoofdstukken vol ontstaan. Een week later kreeg ik de eerste voorzichtige diagnose. ‘In negen van de tien gevallen is dit een tumor (…)’ En nu moet ik, bij alles wat ik doe, mezelf dwingen. De lust ontbreekt. Geen zin kan ik vinden. Een contrast van jewelste. Ik blijf wel gewoon doorschrijven. Als de hoop verloren gaat, is alles verloren. De lol is teveel gevraagd. Dat komt wel weer een keer. Als ik maar stug doorga.
Het lachen is me vergaan, dat is wel duidelijk. Door de kanker ben ik niet alleen mijn stem kwijt (en de bijbehorende tumor; eerlijk is eerlijk). Ook mijn vrouw ben ik kwijt. De meeste van mijn vrolijke noten zijn zoek. Een gaatje in mijn buik een litteken op mijn borst, waarvan het meeste spierweefsel nu in mijn nek ligt. En een gat in m’n hals. Chronische vermoeidheid. En ik vergeet vast nog wel iets. Oh ja, vergeetachtigheid.
Natuurlijk kwam daar covid ook nog even bij. Maar daar had iedereen last van. Het gaf me wel een extra zetje naar het sociale isolement waar ik, achteraf gezien, aardig last van heb gehad. Gelukkig is Pim er. En hij wordt binnenkort één jaar oud.
Hoera!
Disclaimer: gratis lezen mag. Doneren ook. Dat kan via:
vadertje.backme.org
