De schrik zat er goed in vanochtend. Rond 10 uur kreeg ik een video call van mijn oudste dochter. Zij was op haar beurt weer gebeld door broer Henk. De familie werd gemobiliseerd want ons moeder (82), grootmoeder en overgrootmoeder ‘lag slecht’. De verpleegkundige van dienst zag moeder zo ver wegzakken dat ik later hoorde dat zij zelfs dacht dat het met 10 minuten zou zijn afgelopen. Zij waarschuwde broer Henk en de knikker ging rollen. Binnen 20 minuten was iedereen aanwezig. Om haar klaarwakker te zien. Vrolijk babbelend. De opluchting won van de irritatie om de nodeloze paniekzaaierij. Het plan was sowieso om vandaag (en zoveel mogelijk dagen die gaan volgen) bij moeder op bezoek te gaan. Vandaag ging het iets sneller dan gepland. Soit.
Moeder was gisteren per ambulance vanuit ziekenhuis TerGooi Blaricum weer terugverhuist naar haar eigen vertrouwde omgeving. Haar huurhuisje in Hilversum. Terwijl moeder in het ziekenhuis lag hebben broer Henk en zijn partner haar huisje schoongemaakt en geprepareerd voor de 24-uursverpleging. Moeder is terminaal en krijgt alleen nog medicatie om pijn weg te nemen. Dat is het speerpunt van behandelmethode. Het was een komen en gaan vandaag. Iedereen zocht zijn weg. Het begin van een onzekere periode waarin iedereen die betrokken is, nog een eigen ritme moet zien te vinden.
Er ontbraken nogal wat benodigdheden die via meerdere apotheekbezoeken uiteindelijk hun weg naar mijn moeder vonden. Probleempjes die horen bij het opstarten van een zo comfortabel mogelijke eindfase. Alles gericht op moeder en haar wensen.
Het belangrijkste bezoek was het bezoek van de huisarts. Zij was volledig op de hoogte en niet karig als het aankomt op het uitschrijven van pijnstillende medicatie. In het geval van moeder zullen dat voornamelijk opiaten zijn. Aan de aanwezigheid van zoveel mensen tegelijk, was mijn moeder duidelijk niet meer gewend. Mede omdat ze in een pijnloze euforie verkeerde kon ze genieten zonder afleiding. Voor het eerst zag ze vandaag haar achterkleinkind. Misschien kent u hem: Pim (0), de zoon van mijn oudste dochter. Het klikte meteen tussen die twee en binnen no-time hing Pim aan de ‘papegaai’ die boven elk ziekenhuisbed bengelt. Bedoeld voor de patiënt om zich op te kunnen trekken. Nu was het even een turntoestel voor Pim. Tot groot genoegen van Pim én Grote Oma.
Het is fijn moeder zo ‘gelukkig’ te zien. Dat zou niet kunnen zonder drugs. Behalve dat het ervoor zorgt dat ze geen pijn heeft, zorgt het er ook voor dat ze zich niet druk maakt om futiliteiten. Bij moeder moest altijd alles in het werk worden gesteld om bezoek van alle gemakken te voorzien. Daardoor kon ze nooit echt genieten van het bezoek zelf. Ze was veel te druk met het anderen naar hun zin te maken.
Nu maakt ze zich nergens meer druk om en kan ze met volle teugen genieten. En ze is er goed in.
Ik wou dat ze daar eerder mee was begonnen.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren natuurlijk ook. Dat kan via:
vadertje.backme.org
