Moeder (82) ligt op sterven. Eergisteren is zij van het ziekenhuis TerGooi Blaricum verhuist naar haar eigen woning. Gisteren werden de puntjes op de ‘i’ gezet. In de praktijk betekent dat een komen en gaan van mensen. Doktoren, verpleegkundigen, familie. Allemaal moeten zij iets doen bij moeder thuis. Moeder zelf is het grootste gedeelte van de dag wakker geweest. Het was een drukte van belang en veel werd afgehandeld in de huiskamer van moeder, die daar zelf ook lag. Veel had ergens anders moeten worden afgehandeld. Achteraf is vast te stellen dat het te druk, te onrustig voor moeder was. Gisteren was een schril contrast met vandaag. Gisteren was moeders huiskamer een circus, vandaag een baken van rust. Alles in het teken van optimale (eind)zorg voor moeder. Zoals het hoort.
Vanochtend kreeg ik bericht dat mijn oudste dochter Natasja en broer Henk met partner bij moeder waren. Of ik ook kwam. Zo hadden we het afgesproken en aldus geschiedde. Ik moest nog even snel douchen en dan naar moeder toe. Twintig minuten later was ik er. De ochtendverzorging door de verpleegkundige samen met Natasja was afgerond en moeder lag te slapen. We gingen, met uitzondering van de verpleegkundige, met z’n vieren in de tuin zitten. Bang om moeder wakker te maken. Die angst bleek ongegrond.
Moeder is een rare. Zij is de belichaming van Cruyff’s uitspraak ‘ieder nadeel heb z’n voordeel.’
Nadeel is dat moeder net iets te graag alleen wil zijn. Ze heeft iets dat het best omschreven kan worden als zorgvrees. Ze wil geen ‘gedoe aan haar lijf.’ Als bij moeder een ziekte of aandoening dreigt te ontstaan, die ze zelf niet kan verhelpen, gaat ze proberen die te verbergen. In de verwachting dat het ‘vanzelf wel weer over gaat.’ En daar is ze goed in. Mijn broer Henk en zijn partner hadden de ondankbare taak aan zichzelf opgelegd om moeder goed te monitoren, zodat er geen gevaarlijke situaties konden ontstaan. Probleem hierbij is dat moeder een enorm hoge pijngrens heeft. En als de aandoening niet direct zichtbaar is, kan ze die heel lang voor het blote oog verborgen houden. Ook voor het geoefende oog van Henk.
Het voordeel bij dit nadeel is dat ze nooit corona heeft opgelopen. Daarvoor zag ze gewoonweg te weinig mensen. De mensen die ze wel zag, waren op één hand te tellen. En dan had er waarschijnlijk ook nog een vingertje kunnen missen. We hebben met de familie veel gepraat over sterven. En onze eerdere ervaringen als stuurlui. Mijn bijdrage was dat ik ervan overtuigd ben dat mensen hun dood kunnen uitstellen als ze nog op iemand wachten. Ik heb dat bijvoorbeeld gezien bij oma, de moeder van moeder. En ik zei gisteren dat moeder dat waarschijnlijk ook doet. Gisteren heeft ze iedereen gezien die ze wou zien.
Vandaag is ze alleen vanochtend even wakker geweest. Ik kreeg tijdens de persconferentie van Rutte een bericht dat moeder nog steeds ligt te slapen. Dat is meestal hét teken van een spoedig verscheiden. Rutte kondigt per 20 september afschaffing van de coronaregels aan (in potlood). Voor moeder maakt dat geen bal uit. Dat deed het al niet tijdens het leven. En nu al helemaal niet meer. Ze is klaar.
Binnenkort slaapt moeder overal doorheen.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren versoepelt en kan via:
vadertje.backme.org
