Ik had het kunnen weten. Vanochtend kreeg ik een doorgestuurd bericht van broer Henk dat moeder wakker was en meloen aan het eten was. Iedereen in haar directe omgeving, inclusief ikzelf, waren ervan overtuigd dat ze misschien niet eens de ochtend zou halen. Met name ik had beter moeten weten. Het hoofd kan wel willen, als het hart het er niet mee eens is, gaat het mooi niet door. Punt.
Ik had beter moeten weten omdat mijn moeders kant van de familie dit soort ‘geintjes’ vaker heeft uitgehaald. Ik was het ‘lievelingetje’ van oma (de moeder van moeder). Toen zij op sterven lag en allang was opgegeven door alles en iedereen wachtte ze totdat ik er was. Toen ik haar hoofd in mijn armen had en in haar oor fluisterde dat het goed was, keek ze me aan en glimlachte. “Het is goed, oma, ga maar lekker slapen,” zei ik. Ze had iedereen gezien. Pas toen liet ze haarzelf gaan.
Ze blies haar laatste adem in mijn armen uit.
Mijn opa (vader van moeder) was een ander verhaal. Die was jaren daarvoor al gestorven. Stoflongen. Zo werden longen genoemd die ‘versteend’ waren door mijnstof. Hij was zó bang om dood te gaan, dat hij de voorspelling van de artsen dat hij nog maximaal 3 maanden te leven zou hebben logenstrafte door nog 5 jaar te leven. Angst mag dan een slechte raadgever zijn, het is een verdomd goed wapen om de dood uit te stellen.
Maar goed, ik had het dus kunnen weten. Moeder is nog niet klaar. Ze zegt van wel. Ze wilde zelf ook niet meer wakker worden. Maar nu zat ze in bed. Meloen te eten. En te krabben. Want ze heeft jeuk. Over haar hele lijf. Een bijwerking van de pijnstilling. Gelukkig is de pijnstilling op een dusdanig hoog niveau gebracht, dat ze voornamelijk slaapt. Dankzij het berichtje van de verpleegkundige over een wakkere, meloenetende moeder ging de familie weer die kant op. Iets na half elf kwamen we aan. Ik als laatste. Toen ik de woonkamer, waar moeder ligt, binnenliep zette moeder grote ogen op en zei met een lach: “Kijk nou! De lamme leidt de blinde!”
Haar manier om haar oudste zoon te laten weten dat zij heus wel weet dat hij kanker heeft. Verder dan “ook goeiemorgen, mam” kwam ik niet. De verpleegkundige had een injectie morfine geprepareerd en die moest worden ingespoten. Dat betekent vrijwel direct einde gesprek. En zo was het. Moeder viel in een diepe snurkslaap.
Even later dronken we met z’n vieren nog even koffie in de tuin. De vaste ‘crew’ bestaat uit dochter Natasja, broer Henk met partner en mijzelf. Ik stelde voor om bij een volgend bezoek wat eerder te gaan dan half elf. Dan kunnen we ‘meer dan twee woorden’ met moeder wisselen. Tien uur is nu de nieuwe richttijd. Verwachtingen worden niet meer uitgesproken. Het is zinloos. Het wachten is tot een van de vele ontstekingen die haar oude lijf geselen, haar hart bereikt.
Tot die tijd neemt ze ons waarschijnlijk nog een paar keer in de maling.
En dan hadden we het natuurlijk kunnen weten.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren ook. Dat kan via:
vadertje.backme.org
