“Zo snel gaat het leven dus weer door”, dacht ik. “Adieu, mama.”
Dit waren mijn laatste gedachte die ik zondagavond laat had toen mijn moeder werd weggereden door de begrafenisonderneming. De volgende ochtend zaten broer Henk, zijn vrouw Nina, mijn oudste dochter Natasja en ik bij Piet. Piet is een ervaren rot in het ‘grafvak’. Hij werkt voor Yarden (nu inmiddels Dela), zit twee jaar voor zijn pensioen en komt uit de Jordaan. Met mensen uit de Jordaan kan in door de bank genomen, lezen en schrijven. Zo ook met Piet.
Vakkundig loodste hij ons door de procedure en wat wel en wat niet in het verzekeringspakket zat. We konden het dusdanig in elkaar schuiven dat het precies in het budget valt. Met een minuscuul potje voor onverwachte uitgaven, die volgens Piet altijd wel ergens om een onverwacht hoekje komen kijken. Moeder had de uitdrukkelijke wens dat broer Henk de begrafenis (crematie, dus) zou regelen. Ik zou het niet anders hebben gewild. Henk was een ‘mama’s kindje’. Dat is een mooie eretitel die hijzelf zonder enige schaamte trots uitdraagt. Gelijk heeft-ie.
Henk en Nina waren, zeker in de laatste periode in moeders leven, haar steun en toeverlaat. Henk is dat sowieso zijn hele leven geweest. Ik hield van mijn moeder. En zij van mij. Dat wisten we van elkaar en dat was voldoende. Ik wil er wel zijn voor de levenden. Dus help ik waar ik kan met de begrafenis en met haar spulletjes. Behalve een paar dierbare herinneringen die onlosmakelijk met een paar frutsels zijn verbonden, hoef ik niks. Althans niet in eerste instantie. Als er dingen door niemand gewenst zijn, kijk ik nog even of het voor mij bruikbaar is. Anders gaat het naar de spullenhulp.
Los daarvan heb ik, tijdens het gesprek met Piet en de familie, aangeboden om een fotocollage te maken. Die moet ik inscannen en die wordt dan op een scherm tijdens de plechtigheid getoonde. Gezien mijn conditie leek me dat een prima taakje voor me. Fysiek is het zeker niet belastend. De rest heb ik (verrassend) weer eens onderschat. Terwijl ik de talloze albums en losse foto’s doorkijk, kom ik tal van momenten tegen uit mijn eigen leven. Sommige herinner ik me niet eens meer. Het heeft me uiteindelijk ongeveer vier uur gekost om alles te zien en een selectie te maken. Daarna was ik volkomen uitgeput.
“Zoek het uit,” dacht ik terwijl ik het laatste album met weer alleen foto’s van tuinen, bloemen, bomen en balkons had doorgeworsteld.
En dat was inderdaad precies wat ik had gedaan.
Disclaimer: Gratis lezen mag, doneren ook. Dat kan via:
vadertje.backme.org
