Vanavond heb ik de laatste hand aan een collage van foto’s gelegd, die aankomende begrafenis via een scherm te zien zullen zijn. Foto’s dwars door het leven van moeder. Uiteindelijk heb ik een selectie gemaakt en in drie bestandsmappen verzameld. Ik had er makkelijk 300 kunnen maken. Ze heeft zo verschrikkelijk veel foto’s dat, om het allemaal te laten zien, we de begrafenis wel een week kunnen laten duren. Mijn aanstaande ex kwam nog even een tekening en kleurplaat van mijn jongste dochter Fleurtje (7) brengen. Speciaal voor oma gemaakt. Die móéten mee in de kist. “Want dan kan ze die laten zien in de hemel.” Mijn aanstaande ex had van de week aangekondigd dat ze dat vanavond kwam doen. Ik was het vergeten.
Terwijl ik die laatste hand aan het leggen was, klopte mijn aanstaande ex aan. Ik dacht nog “welke gek komt zo laat nog aan?” Onterecht, want afgesproken. Ik leef al een paar dagen in een andere werkelijkheid. Mijlenver van die van mijn aanstaande ex vandaan. Ik moest even schakelen naar haar werkelijkheid. En naar onze gezamenlijke werkelijkheid. Fleurtje. Voor het eerst ging het goed met Fleurtje met slapen. Ze heeft, sinds ze onbedoeld een foto van zieke oma heeft gezien, last van verlatingsangst. Dat werd nog eens versterkt door oma’s dood. Tot vandaag was ze, meer dan goed voor haar is, bezig met de dood. Ze raakt dan lichtelijk in paniek en denkt dat iedereen om haar heen doodgaat. Vooral mama en papa.
Het gaat nu beter. Gelukkig. Ik mis haar. Ze is deze week bij haar moeder, om haar alle verdrietige momenten die bij iemands overlijden horen, te besparen. Ik krijg daardoor ook de ruimte om verdrietig te zijn en mijn steentje bij te dragen aan de begrafenis. Ik hoop Fleurtje aankomend weekend weer even bij me te hebben. Maandag moet ze weer naar school. Dat zal haar zeker goed doen. Een dagelijks, vast ritme en al haar vriendjes weer elke dag zien. Maandag is de begrafenis en valt binnen haar schooltijd. Dan heeft ze daar in ieder geval geen last van. Vrijdag heb ikzelf nog een dagopname in het AUMC voor een kleine ingreep. Wel onder narcose. Als alles meezit hoef ik geen nacht te blijven.
Vandaag was ik alleen in het huis van moeder. Nog meer foto’s gevonden. Herinneringen met mezelf zitten ophalen, kelder opgeruimd. Dingetjes uitgezocht. Toch nog 4 tassen en een ah kratje mee kunnen nemen. Het went niet. Het steeds leger wordend huis. Zoveel van wat ik tegenkom heb ik al ’n eeuwigheid niet gezien. Vandaag kwam de meest levendige herinnering van een elektrisch mes van Moulinex. Inclusief slijpmachientje. Compleet en intact. Om en nabij de 50 jaar oud. Ik zat weer aan de keukentafel op de Anton Mauvelaan 17 in Bussum. Naar mijn moeder te kijken. Als ze een heel brood in keurige sneetjes sneed met dat mes. Of de rosbief in allemaal gelijke plakken. Ik hoor het geluid van het motortje dat de messen aandreef. Ik wás er weer. En het was fijn. Moeder lachte naar me.
Ik lachte terug.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren is even schakelen naar:
vadertje.backme.org
