De geschiedenis herhaalt zich, maar is nooit helemaal hetzelfde. Vast staat dat mensen maar zelden leren van gemaakte fouten. Toen het onzalige besluit genomen werd door vele (!) regeringen om zich terug te trekken uit Afghanistan, vertrok er een trein die iedereen van mijlenver zag aankomen. Niemand sprong van de rails. Alles wat daarna gebeurde had de grootste idioot kunnen voorspellen. Nu bestaan vele regeringen ook vaak vooral uit idioten, maar kunnen ze dat niet als excuus aanvoeren (want iedere idioot zag dit dus aankomen). En mag ik het onverhoopt mis hebben dan is het nog veel erger. Dan zijn er overheden die bewust op een humanitaire ramp hebben aangestuurd. Met voorbedachte rade.
Ik schaar de Nederlandse regering tegenwoordig ook onder het rijtje ‘idioten’. Correctie. Ik maak daar zonder schroom ‘egoïstische idioten’ van. Iedereen die zegt dat de snelle overwinning van de Taliban in het grootste deel van Afghanistan onverwacht kwam, heeft z’n kop zo diep in de Nederlandse klei gestoken dat-ie er waarschijnlijk nooit meer uitkomt. Ik heb het verschillende ‘hoge functionarissen’ met veel buitenlandse ervaring horen zeggen. Ik hoor dat met verbijstering aan. Vanaf de zijlijn zag ik met hen de trein van mijlenver aankomen. Daar hoef je echt niet bijster intelligent voor te zijn. Kijk naar de geschiedenis en kijk naar het heden. Et voilà. Twintig jaar geleden. Niet helemaal hetzelfde, maar slechts in detail verschillend. Mijn verbijstering valt dan ook die mensen ten deel die geacht worden aan te zien komen en te voorspellen wat er gaat gebeuren. En dat was écht niet moeilijk.
Het is internationaal droevig gesteld met Nederland. We (en met ‘we’ bedoel ik in dit stukje meestal de overheid) reageren vaak vanuit de achterhoede. Vaak te laat. We zoeken excuses voor nog te voeren beleid, zodat het later verdedigbaar is. We zijn laf en bang. Bang voor opinies. Bang voor onszelf. Bang voor elkaar. Daadkracht is allang verhuist. Niemand weet waar naar toe. Het is om moedeloos van te worden. We zeggen dat we iedereen een plekje gunnen, behalve bij ons. Tot de druk zo hoog wordt en de ruggengraat weer eens mee gaat deinen op het opinieritme. Waar zijn de politieke leiders gebleven die niet bang zijn om op hun bek te gaan? Die besluiten durven nemen en er achter blijven staan? Die ronduit durven zeggen dat mensenlevens belangrijker zijn dan het zeker stellen van een politieke toekomst?
Politieke leiders met een ruggengraat waar onderbuikdrek vanaf glijdt. Die pas buigt als er een verdomd goede reden voor is. Iemand die straks weer in de schoolboekjes terechtkomt vanwege daadkracht en geoogste bewondering. En niet dat hoofdstuk dat nu wordt geschreven. Dat al 10 jaar wordt geschreven. Dat van schandalen aan elkaar hangt. De periode die straks op scholen door leraren het liefst overgeslagen wordt. Waarvan de leider niemand de les wil lezen, maar dat anderen laat doen.
Heeft u de beelden gezien van dat kind dat geprobeerd wordt over het grenshek te krijgen? Ik kan me de wanhoop van die ouders niet eens voorstellen. Je kind uit handen geven aan onbekenden omdat je één ding zeker weet: “hier kan mijn kind geen leven hebben.” Verschrikkelijk. Ik wil een leider die zegt: “dit gaat verder dan het ooit had mogen gaan; we gaan er NU naartoe om zoveel mogelijk mensen daar weg te halen!”
Waar ze ook vandaan komen. De rest is van later zorg.
Dat zijn de mensen die de geschiedenisboeken gaan vullen.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren natuurlijk ook. Dat kan via:
vadertje.backme.org
