Vandaag was een dag met twee gezichten. Waarschijnlijk volgen er nog wel een paar. Morgenochtend is de begrafenis van moeder. Ik heb een korte voordracht geschreven die ik niet zelf kan voorlezen. Mijn oudste dochter zal dat doen. Ik zal naast haar staan. Stemloos. De gedachte aan morgen dringt zich de hele dag ongevraagd aan me op. Vandaag is ook de dag dat ik mijn jongste dochter weer zie. Ik heb haar gemist. We zijn door mijn oudste dochter uitgenodigd om in Laren (N-H) poffertjes te gaan eten. Vrolijk versus triest. In de poffertjeskraam groeit de groep tot 6 als oma, tante, moeder en ex in-één Janny aansluit. Fleurtje (7) zorgt voor voldoende afleiding. Ze hoeft geen poffertjes met boter. Dus ik schraap de boter eraf. Ze lust geen poffertjes met teveel poedersuiker. Dat was niet meer te redden, dus tante Janny at haar poffertjes op. Wafels wil Fleur. Fleur krijgt wafels. Zonder boter. Zonder suiker. En een apart bordje slagroom. Deze wafels zijn niet lekker. Andere wafels vind ze wel lekker, zegt ze.
Ik ben het zat en dreig met broccoli. Binnen no-time zijn de wafels naar binnen gepropt.
De poffertjeskraam in Laren en ik kennen elkaar al lang. Mijn broer Henk, die slechts 20 maanden jonger is dan ik, is daar nog bordenjongen geweest. Hij moet iets van 15 jaar jong zijn geweest. Als bordenjongen krijg je een wit bakkersjasje aan en een vierkante rieten mand aan een riem om je nek gehangen en haal je de vieze vaat op van de tafeltjes. De poffertjeskraam in Bussum was de eerste poffertjeskraam waar ik herinneringen aan heb. Niet zoveel, want al snel gingen we alleen nog maar met het gezinnetje naar de poffertjeskraam in Laren. Laren herbergt nog wel meer herinneringen. Na de scheiding van mijn ouders ging ik boven mijn vader’s reclamebureau wonen. Ad\Vision in Laren. Later, toen ik al ruzie had met zo’n beetje iedereen in mijn familie, trouwde ik als punker de moeder van mijn oudste dochter. In Laren. We waren nogal een bezienswaardigheid toen. Maar dat is voor een andere keer.
Nadat we de poffertjes (en wafels) hadden weggeschranst liepen we nog een rondje in het park waar de poffertjeskraam altijd staat opgetuigd. Een klein park met een veel te grote vijver en een nog veel te grotere fontein. Al die herinneringen kwamen tijdens het loopje langs. Afgewisseld met gedachten aan mijn moeder die in een koude vriezer ergens in een verlaten gebouw in Hilversum ligt. Met een bloem en twee tekeningen. Het enorme contrast maakt het onwerkelijk. De focus ligt, uiteraard, bij de levenden. Maar ik ontkom niet aan de doden. Het zal wel in balans komen, op enig moment, maar voorlopig is het raar.
Morgenochtend moet kleine Fleurtje om half negen op school zijn. We gaan iets eerder zodat ze nog even de tijd heeft om uitbundig haar vriendinnetjes te kunnen begroeten. Een half uur later ga ik mijn dode moeder ophalen voor een rouwstoet naar de begraafplaats. Ook al weer zo’n contrast.
Morgen wordt ook een dag met twee gezichten.
Disclaimer: gratis lezen mag, doneren mag ook. Graag via:
vadertje.backme.org
