Tijdens mijn 58 jarige bestaan ben ik een paar keer door verschillende artsen een medisch wonder genoemd. Ik hou ’t op mazzel. Ik heb een aantal ‘condities’ overleefd, die de meeste andere mensen fataal zouden zijn geworden. De reden dat ik ze overleefd heb komt mede doordat er medisch personeel zowat op m’n lippen zat, toen het noodlot me trof. Toeval. En nu ben ik een medisch raadsel. Gisteren schreef ik in mijn dagelijkse stukje dat er geen kanker was teruggekeerd in mijn keel. Dat is goed nieuws natuurlijk. Ik durf niet meer uit m’n dak te gaan over goed nieuws. Als ik één ding van kanker heb geleerd is dat het overal plotseling op kan duiken. Dus blij: jazeker. Een feestje: zeker niet. Het medisch raadsel betreft mijn spraakvermogen. Ik kan me het moment nog herinneren dat het misging. Nota bene bij de logopediste. Zij had me drie woorden horen spreken en toen kapte het geluid ermee. Ik kreeg geen lucht meer door de prothese. En lucht is noodzakelijk om trillingen voort te brengen die woorden kunnen vormen.
Dat heeft uiteindelijk tot de operatie geleid om de prothese te vervangen én waarbij ze een accuraat kijkje konden nemen naar eventuele wildgroei (tumoren). De spraakprothese zat goed. Niet verstopt en in- en uitgang waren vrij. Zwellingen zaten er wel, maar die zouden de spraakprothese niet moeten kunnen blokkeren. Toch gebeurt het. De chirurge, die vandaag belde met mijn oudste dochter, weet het niet. Ze heeft me een joekel van een antibiotica kuur voorgeschreven (2 weken lang, 3 pillen per dag) tegen een breed spectrum aan bacteriën. Als de zwellingen (die bacteriekoloniën zijn) zijn verdwenen, zou mijn spraak ook niet meer geblokkeerd moeten zijn.
Ik geloof er maar half in. Maar we zullen zien. Ook optimisme is een nogal afgevlakte emotie geworden.
Wel ben ik overtuigd van de deskundigheid van mijn chirurge. Zij windt er geen doekjes om. Zegt zonder schroom dat ze niet weet waardoor ik niet kan praten, en durft de meest logische gok te maken. Dus doe ik mee. Ze doet het precies zoals ik het gedaan zou hebben. Daar komt bij dat ze al meerdere malen haar expertise heeft bewezen. En ik moet toch iemand vertrouwen. Dan maar degene bij wie ik een goed gevoel heb. Voorlopig heb ik het wel weer even gehad met het geklooi aan m’n lijf. Ik slaap sinds de laatste ingreep meer dan ik wakker ben. En dat voelt waardeloos. Moe van het moe zijn. Ik word er een onaangename mopperkont van.
En dat is de mopperkont die ik nu juist niét wil zijn.
Disclaimer: gratis lezen mag. Doneren is welkom en kan via:
vadertje.backme.org
